Në kafene u fut një kokë gruaje që ngjante shumë me Mona Lizën. Koka lundroi deri te banaku, bëri një porosi, shikoi hapësirën e lokalit turbullt dhe pasi hezitoi pakës, u afrua te tavolina buzë meje. Para se të ulej zhveshi pallton ngjyrë bezhë, hoqi shallin e lehtë pranveror, i hodhi në karrigen fqinje dhe u ul përballë. Nxori nga çanta një paqetë cigare dhe tymi i parë që lëshoi nga goja u ngjit lart deri në tavan shumë shpejt. Në çastet kur shkoqte bishtin e cigares nga goja, tymi i bardhë ia mbështillte kokën sikur pëlhurë e tejdukshme dhe ajo dukej si hyjneshë pa pikë gjaku në damarë. Sytë e kaltër, po jo të theksuar, i kishte në trazim. Mirëpo nuk i lëvizte dhe shihej qartë që nuk më shihte, ndonëse isha fill përballë saj, më së largu tri metra. Mbase priste dikë që mund të mos vinte.
Kafeja i erdhi dhe tingëllima e filxhanit që rrinte mbi tavllën gjithmonë shoqëruese arriti te unë si shprehje trishtimi. Nuk e di pse më erdhi ky trishtim. Buzët e saj rrinin të mbyllura fort, të shtrënguara; buzë të holla, të kuqe, me vijë të qartë, mund të thoshe se kur hapte gojën për ta pirë lëngun e zi të kafesë, hapësira përreth bëhej gati t’u shërbente, aq të fuqishme dukeshin. Kur vinte radha e pirjes së kafesë, natyrisht pasi linte cigaren në shpuzore, teksa tymi mbështillte fytyrën e ngjitej përpjetë, ajo ulte pakëz kokën dhe një dritë i dilte nga balli; ndriçimi i zbehtë i niste mu midis atij balli të ftohtë, shumë të bardhë, mermer statuje. Megjithatë, përtej kësaj qendre zbehtësie, fillonin rrathët e kuqërremtë të jetës; rrethi i fundit lakohej te vetullat e larta, si hark me rëndesë kah cepat anësorë; hark që atë ditë kishte mbetur pa shigjeta. Ajo dukej krejt e painteresuar. Por, pasi ishte Mona Liza, në fytyrë i vizatohej një buzëqeshje e lehtë, pothuajse e pavërejtshme, si erë ëndrre, përcjellë nga aroma e parfumit ose, më saktë, e trupit të saj. E ndieja që nga karrigia ku rrija atë aromë të thellë e të hollë, ngacmuese.
E ktheu kokën anash dhe filloi të shikonte jashtë, përtej perdeve të dritareve të mëdha të kafenesë. Blirët që ngriheshin drejt qiellit fërkoheshin nga era mesatare, ndërkaq në rrugë endeshin makinat andej-këndej. Zhurma e tyre nuk arrinte deri brenda, pos në rastet kur hapej dera e hynte ose dilte ndonjë njeri. Atëherë një copë zhurmë e ndrojtur futej dhe endej mes tavolinave për pak çaste. Kur vdiste, në hapësirën mes meje dhe Mona Lizës valëzonin tingujt e një muzike të lehtë. E pyeta veten se si ishte e mundshme që kësaj pikture të gjallë, të ikur nga dora e Mjeshtrit, po i mbështillej përreth edhe kjo muzikë kaq e bukur. Ka copa jete, copa kohe kur materia dhe ajo që quhet e padukshme, ajo që humb para syve të shumicës… po po, ka gjasa që pikërisht në atë vend, hapësira e koha krijuan diçka të tillë, shëmbëllim bukurie absolute…
Isha humbur në mendime kur zhurma e një makine, përcjellë me fishkëllimën e sirenës së një kamioni u futën në kafene, pasi dera ishte hapur, ajo kishte ikur dhe unë nuk kisha arritur ta vëreja.
Bukuria që më preku u zëvendësua nga një trishtim i hollë, disi i lëngshëm.
Shtrëngova buzët dhe pas pak lëshova një ofshamë.
ObserverKult
Lexo edhe:
“PROZA SHQIPE E VITEVE 1920-1944”: NË INSTITUTIN ALBANOLOGJIK U PËRURUA MONOGRAFIA E GËZIM ALIUT
GËZIM ALIU: NJË NGJARJE E VOGËL
E BUKURA DHE SHËMTUARA NË ROMANIN E GËZIM ALIUThttps://observerkult.com/e-bukura-dhe-shemtuara-ne-romanin-e-gezim-aliut/
