Un’ e di se dhe ditët plot helm e trishtim-kanë fund,
Edhe koha që rrjedh si përroi, edhe barra e zisë-merr fund.
Perëndesha q’i truhem, ja tani si më sheh, më urren,
Po dhe nami që ka ky rivali fodull-ka një fund.
Se tinzari pas perdes të vret me një kamë gjithsesi,
Se edhe fron’ e pallat, madhështi mbretërish-marrin fund.
Mirënjohjen aherë ç’e do, pëshpërimën e hidhur?
Kur dhe lavdi i njerëzve të ndritur-merr fund.
Në gosti te Xhamshidi thërrisnin: Sill verë!
Dhe Xhamshidi me kupën e tij, n’atë strehë-ka një fund.
Lësho dritë në netë, qiri! Edhe fluturën afro!
Ja po zbardh edhe nata dhe drit; e qirinjve merr fund.
Pasunar, hidh një sy thellësive të shpirtrave tona!
Qofshin male florinjsh, apo gurësh të çmuar-marrin fund.
Kupës qiellit shiko, ç’është shkruar mbi tokë:
Përveç punës së mirë për njerinë-çdo tjetër merr fund!
Përgatiti: Dalan Shapllo
