Nga: Halil Matoshi
Poezia për vrasjën potenciale nuk munet me pasë nji titull t’mirë
Po e quej thjesht poema e Lilit
Më 21 maj 1999 nji dyzinë serbë me uniforma blu
e menime të zeza
surratprishun
rrethuen sh’pinë téme
hapen dyer me shkelma kundakë e shamje
siç nisë çdo gjâ në Ballkan
Bastisje e brimë
përmbysje orendishë
dhe të seciles ide për njeriun
si qenie humane
Ishim të shpërqëndruet
baba 84-vjeç i shihte në sy milicët i patrazuem sikur tallej me kohët që i ringjâlleshin
Nâna e shtangun
m’i kish ngulë sytë nemitun
si me pa dekën e djalit
Fëmijtë shikojshin armët e tyne unë i shihja të gjithë
pak çaste para se me i masakru
me dilemën morale
që s’mujta me bâ asgjâ për ta
Grueja ajo mbante fëmijtë përdore e herë tanë neve
si në nji valle të çmendun në nji gropë
unë s’kisha kohë për vete
po e pajsha nji dramë
pa epilog
u mbyll dera e oborrit
e më qitën jashtë
Mund të ishte Shakespeareane
ata mund të ktheheshin brenda!?
Mos e bâ Zo’
Nji revole me fyshekë napalmi
ma vùni mas kreje
mâ i riu p’ej tyne
“Jel si spreman”* m’tha serbisht unë u bâna gati
Ai e shkrepi
e ndjeva po diqysh nuk bijsha
e unë e dijsha
që ato armë ishin të mbushuna
për ne plot nji shekull
“Krenemo”** urdhnoi
qat herë e kuptova se nuk
i kish vù fyshekë
Mas meje metën njerëzit e mi hala të gjallë dhe tym i dendun me erë mishi
që dilte nga mbamendja
———————————
- “Jel si spreman”
** Nisemi
Lexo edhe:
HALIL MATOSHI: KUR E VIZITOVA BABËN N’KATUND
ÇASTE POETIKE ME HALIL MATOSHIN: ÇKA BAN NJI NANË… (VIDEO)
ObserverKult
