Nga: Nikos Engonopulos
gratë që dashurojmë janë si shegët
vijnë e na gjejnë
netëve
kur bie shi
me gjinjtë e tyre na shfuqizojnë vetminë
na depërtojnë thellë brenda flokëve tanë
dhe i zbukurojnë
si lotë
si bregdete të shndritshme
si shegë
gratë që dashurojmë janë mjellma
parqet e tyre
rrojnë vetëm brenda zemrës sonë
pendët e tyre
janë flatrat e engjëjve
shtatoret e tyre janë kurmi ynë
vargjet e bukura të pemëve janë vetë ato
ngritur në majë të këmbëve të tyre
të lehta
na afrohen
dhe duket sikur na puthin
në sy
mjellmat
gratë që dashurojmë janë liqene
në kallamishtet e tyre
buzët tona të flakta fishkëllejnë
zogjtë tanë të bukur notojnë nëpër ujërat e tyre
dhe pastaj
si fluturojnë
i pasqyrojnë
– krenare siç janë
liqenet
dhe brigjeve të tyre janë lirat e bardha
që muzika e tyre mbyt brenda nesh
hidhërimet
dhe si na e përfshijnë qenien
gëzimi
kthjelltësia
gratë që dashurojmë janë
liqene
gratë që dashurojmë janë si flamujt
valëviten mes erërave të dëshirës
leshrat e tyre të gjata
ndriçojnë
netëve
mes pëllëmbëve të ngrohta mbajnë
jetën tonë
barqet i kanë të buta
kubeja qiellore
dyert tona
dritaret tona
janë flotat
yjet tanë vazhdimisht jetojnë pranë tyre
ngjyrat i kanë
fjalë dashurie
buzët i
kanë
si diell e hënë
dhe veç pëlhurë e tyre na shkon si savan
më së mbari:
gratë që dashurojmë janë si flamujt.
gratë që dashurojmë janë si pyjet
çdo pemë e tyre është dhe një kumt dëshire
tek mes këso pyjesh
na endshin
hapat tanë
dhe humbshim
është pikërisht
atëherë
kur gjejmë veten tonë
dhe rrojmë
dhe pse së largu dëgjojmë të vijnë furtunat
ose na i sjell
suferina
muzikat dhe zhurmat
e festës
ose fyejt e rrezikut
asgjë – natyrisht – nuk mund të na trembë
tek na është mburojë e sigurtë
gjethimi i dendur
meqë gratë që dashurojmë janë si pyjet
gratë që dashurojmë janë si limane
(qëllim i vetëm
pikëmbërritje
e anijeve tona të bukura)
sytë e tyre
janë dallgëthyeset
supet e tyre janë fari
i gëzimit
kofshët e tyre
një sërë amforash në mol
këmbët e tyre
faret
tanë
të dhimbsur
– përmalluesit i quajnë Katerina –
janë valët e tyre
ledhatime të shkëlqyera
sirenat që nuk na gënjejnë
veç
rrugën
na kallëzojnë
– miqësisht –
drejt limaneve: gratë që dashurojmë
gratë që dashurojmë kanë thelb hyjnor
dhe kur në gji shtrënguar
i mbajmë
ne bëhemi njësh me zotat
rrimë në këmbë si kulla të egra
asgjë nuk ka më të fortë të na trandë
me duart e tyre të bardha
ato
mbërthehen rreth nesh
dhe vijnë gjithë popujt
e kombet
për të na u lutur
e britur
të pavdekshëm
ndër shekuj
emrin tonë
sepse gratë që dashurojmë
e tejçojnë
dhe ndër ne
këtë thelb
të tyre
hyjnor
Përktheu: Aristotel Spiro
ObserverKult
Lexo edhe:
