Për kontributin e madh në marrëdhëniet ndërkombëtare është dekoruar nga Republika Franceze në vitet 1920, me urdhrin e lartë “Grand Officier de la Legion d’Honneur”
Iljaz Vrioni ka lindur në Berat në vitin 1882 dhe ka vdekur në Paris, më 17 mars 1932. Ishte nënshkrues i Deklaratës së Pavarësisë së Shqipërisë, kryeministër, disa herë ministër dhe diplomat i shtetit shqiptar.
Mësimet e para i mori në vendlindje, të mesmen në Janinë, kurse shkollimin e lartë në shkollën e lartë të administratës në kryeqytetin e perandorisë, ku u diplomua më 1905. Më 1909 – 1911 shërbeu si kryebashkiak i Beratit. Më 1912 delegat i Kuvendit të Vlorës, ku u zgjodh dhe anëtar i Pleqësisë. Në vitin 1914 anëtar i delegacionit shqiptar që i dorëzoi kurorën Princ Vidit.
Më 1914-1918 qëndroi në Korfuz ku e shoqja, Xhemile Dino, lindi djalin e tyre, Jusufin. Më 1920 ishte delegat i Beratit në Kongresin e Lushnjës. Në qeverinë e dytë të dalur pas këtij Kongresi ishte kryeministër dhe ministër i Punëve të Jashtme.
Iljaz Vrioni ishte gjetje kompromisi mes palëve. Qeveritë e tij disamujore u përqendruan në politikën e jashtme. U angazhuan në njohjen e plotë të pavarësisë së plotë të vendit, fqinjësinë e mirë. Në politikën e brendshme: thirrja e organizatorëve të huaj për organizimin e degëve të administratës, planifikimin e të ardhurave etj,. I dha përparësi arsimit. Po ashtu edhe hartimit të një projektligji për zgjedhjet parlamentare.
Zgjidhet deputet i prefekturës së Dibrës 1921-1922, zëvendësohet më 1922.
Pas ndërhyrjes së ushtrive serbe më 1921, u krijua qeveria e dytë e tij në korrik. Ishte koalicion mes dy partive më të mëdha, Partisë Popullore dhe asaj Përparimtare – pjesë e së cilës ishte atë vit. Ambicia e disa njerëzve shkaktoi në tetor të po atij viti një interpelancë që rrëzoi qeverinë.
Më 1923-1925 rizgjidhet deputet, tashmë i prefekturës së Beratit. Tashmë ishte përfaqësues i grupit indipendent. Emërohet në qeverinë Vërlaci, ministër i Jashtëm dhe më pas është kryeministër për dhjetë ditët para së të ndodhte Lëvizja e qershorit.
Largohet nga Shqipëria, qeveria e Nolit e shpall në kërkim për arsye politike. Rikthehet me Triumfin e Legalitetit, shërben si ministër i Jashtëm në periudhën tranzitore prej dhjetorit 1924 gjer në janar të 1925, kur emërohet Imzot Gjergj Koleci.
Rikthehet si ministër i Punëve të Jashtme, nga 12 shkurti 1927 dhe deri më 18 prill 1929, në një periudhë brenda së cilës kryen si zëvendës edhe detyrën e ministrit të Drejtësisë. Nga 1929 e deri në 1932, ishte ministër fuqiplotë në Britani dhe Francë, për së dyti, pas periudhës 1925-1926.
Ndërron jetë nga infarkti në Paris, u varros në Berat. Në vitin 1946, regjimi do të zhvarroste eshtrat e ish-kryeministrit për t’i hedhur ato në lumin Osum të Beratit. Eshtrat vazhdojnë të mbeten të humbura duke e lënë pa varr.
ObserverKult
Lexo edhe:
