Charles Bukowski është një nga shkrimtarët më “autobiografikë” në historinë e letërsisë. Si romanet apo tregimet, ashtu dhe poezitë e tij nuk janë gjë tjetër, veçse një transformim në formë letrare të jetës së autorit, përshkruar “me një vërtetësi prej një njeriu që s’ka asgjë për të humbur”.
E ndonëse forma autobiografike haset shpesh në prozë, në poezi, sidomos në varg të lirë, ajo është tepër e vështirë dhe kërkon virtuozitet të jashtëzakonshëm.
Ndër librat e tij që edhe sot e kësaj dite është bestseller është “Këtë nuk e ka bërë as Shekspiri”, një fragment nga i cili do ta sjellim në vazhdim:
… Vdekja nuk do të thotë shumë për mua. Është shakaja e fundit e një sërë shakash të shëmtuara. Vdekja nuk paraqet asnjë problem për të vdekurit.
Vdekja është një film tjetër, vetëm kaq. Vdekja u hap telashe vetëm atyre që mbeten gjallë, të cilët kanë pasur një lidhje me të vdekurin, dhe këto telashe rriten në përpjestim të drejtë me pasurinë që ka lënë ky i fundit.
Për një mjeran getosh, problemi i vetëm është çlirimi nga vuajtjet. Disa bëjnë lart në botën e të pasurve, por që të gjithë venë të shkundur në botën tjetër.
Natyrisht, me një artist ndodh ndryshe: lë pas vetëm atë erëmim që dikush e quan pavdekësi, dhe, natyrisht, sa më i mirë të jetë ai, aq më i madh është kutërbimi që lë pas në ngjyrë, në tingull, në faqet e shtypura, në gur dhe në trajta të tjera.
Por kjo pavdekësi është vetëm faji i të gjallëve – ata i përulen këtij kutërbimi, duke e adhuruar. Ky nuk është faji i artistit. Artisti e di se nuk i përket pavdekësisë më shumë sesa i përket jetës ky pohim i mjafton, ndërsa të tjerët le ta kërkojnë ku të duan fatin e tyre…”
*Shkëputur nga “Këtë nuk e ka bërë as Shekspiri” i Charles Bukowski, shqipëruar nga Artian Guskiqi e botuar nga ‘Skanderbeg books’
Charles Bukowski lindi në Andrenach në Gjermani më 16 gusht të vitit 1920. Dy vjet pas lindjes së tij, e gjithë familja emigron në Amerikë.
Ata vendosen në Los Anxhelos, ku Bukowski qëndroi gjithë jetën. Emri i tij i plotë është Henry Charles Bukowski Jr., por atë thjesht e thërrisnin Henk. Ka vdekur më 9 mars të vitit 1994 nga leukemia në San Pedro.
Bukowski është një nga shkrimtarët më të njohur të shekullit të XX, një prej atyre për të cilët mund të thuhet me plot gojën se të shkruarit dhe arti përkojnë ose janë plotësisht në përputhje me jetën.
Për Bukowskin, të shkruarit nënkuptonte hedhja në letër e jetës pa pretendime stilistike, madje jo rrallë i ngacmonte ashpër kolegët që përdornin stilin ose historinë për të joshur lexuesin, duke treguar për gjëra që nuk i kishin përjetuar ose dinin fare pak, apo duke shkruar në një mënyrë të largët nga mënyra sesi realiteti mund të ndodhte ose të përjetohej nga një individ mesatar.
Bukowski tregoi se ishte gjithmonë i vetëdijshëm për kufijtë dhe virtytet e tij si shkrimtar, si dhe për mënyrën e guximshme dhe të egër (por, shpesh ironike) në të cilën, ai trajton tema të caktuara, duke i diskutuar hapur këto aspekte me bashkëbiseduesit e vet dhe duke treguar qysh në fillim, një pamje të jashtëzakonshme reflektimi ndërgjegjësimi dhe pjekurie artistike, pavarësisht nga ajo që shumëkush nxitet të mendojë, duke u fokusuar vetëm në qëndrimet, mënyrën e paraqitjes dhe stilin e shthurur të jetesës së tij.
Ashtu si të shkruarit e tij imagjinar, edhe letrat e Bukowskit janë autentike dhe të guximshme; në to stili i shkujdesur dhe vulgar, si në tregimet e tij, nuk është kurrë qëllim në vetvete, por gjithmonë funksional për përmbajtjen që duhet përcjellë.
Sa i përket poezive, ato vlerësohen jo si objekte artefakte individuale, por si kapituj në vijimësinë e rrëfimit të aventurave të tij të vërteta, si një libër komik ose një serial filmi. Ato janë fort narrative. Vargu i lirë i Bukowskit përmban një seri fjalish deklarative të ndara në një kolonë të gjatë, të ngushtë, rreshtat e shkurtër që të japin përshtypjen e shpejtësisë dhe rezistencës edhe kur gjuha është sentimentale ose klishe.
E përgatiti: V. K.- ObserverKult
Lexo edhe:
CHARLES BUKOWSKI: E DUA DIKË QË VAZHDIMISHT MË DËRGON NË DJALL… E SËRISH KTHEHET TEK UNË…
