Në natën e errët të tij, kishte filluar të binte dëbora e parë. Në natën e errët të saj, pranvera shpërthente në njëmijë ngjyra. Ajo e shihte dëborën e tij. Nuk dinte nëse ai…
Në fëmijërinë e saj, lumturinë e konceptonte si dëborë. Triumfin e lumturisë, si dëborë e parë. Ishte intuita prej fëmije, një inteligjencë pa e ditur e parakohshme, apo zoti e kishte shenjuar për të qenë ndryshe. Pasi dhe sot këtë imazh kishte për lumturinë. Riparja e vetes në fëmijëri, brenda atij koncepti, e bëri t’i drithërohej shpirti.
Në adoleshencën e hershme, çastin më magjik të romantizmit e ëndërronte në një natë të errët që binte dëborë e parë.
E marrosur pas flokëve të butë, të bardhë rënë mbi supe, mbi qerpik, mbi buzë…
E magjepsur pas flokëve të ëmbël, të hidhët, neutral në rënie në lakatisje mbi flokët e verdhë…
E joshur pas flokëve të ftohtë, rënë mbi lëkurën tmerrësisht të nxehtë…
Në kërkim pas flokëve të shndritshëm, në përndritje të natës së errët…
…Dhe pas shumë vitesh, u ndje e frikësuar, e pambrojtur. Ai iu shfaq si profet i së shkuarës së saj. Nuk dinte në do të ishte edhe profet i së ardhmes së saj…
Në ditët e mëpasme, si një këmbanë për fat a kob, i përsëriste vetes të lexuarën diku a të shkruarën nga vet: “Një flutur, rreh krahët mbi petalet e një luleje në Kinë dhe krijon një uragan në Karaibe”.
Profeti i së shkuarës lexonte ëndrrat dhe ëndërrimet e saj. E çuditshme, e bukur, e magjishme, e frikshme, e frikshme, e frikshme, e -f-r-i-k-sh-m-e-e-e-e….
Në një distancë prej mijëra kilometrash shpejtësi drite, ndihej e pambrojtur nga vetja, nga tjetri…
Shpirti i qashtër ndihej në faj pa bërë faj. Shpirti i qashtër ndihej në mëkatin e parë të jetës së saj (besonte bindshëm dhe të fundit). Vallë a ishte mëkat?! Shpirti i qashtër ndihej në faj pa bërë faj, përballë tjetrit me përvojë Lindje-Perëndim.
Vazhdon të ndihet e pambrojtur me të vërtetën e saj. E frikësuar deri në vdekje duke shkatërruar ikonën shpirtërore (që beson në Zotin e shpirtit), se mos shton veç radhën e përvojës Lindje-Perëndim-Veri-Jug të tjetrit. Dhe vazhdon të ndihet në faj pa bërë faj. Dëshiron që dhe nesër ta shoh në sy tjetrin pa u ndjerë në faj.
…dhe nuk di ç’të bëjë…dhe nuk di ç’të bëjë…dhe–nuk-di-ç’të-bëjë…
Ikja, arratisja nga çasti, nga vetja, nga tjetri i rrëzëllin në natën e errët si një zgjidhje. Se nuk është nga ajo rracë që gjunjëzohet lehtë e sidomos kur nuk sheh gjunjëzim edhe nga tjetri që pëshpërit veç fjalët: “Ti krijon dashuri”!
“-Po ti???-ia poston ajo pyetjen në krahët e Akrokeraunit-perëndisë së vetëtimave.
Në një distancë prej mijëra kilometrash shpejtësi drite, në një natë të errët ku binte dëborë e parë, ajo shihte veten e saj.
Ai po i përkëdheltë ëmbël flokët me shikim…
Në duart që i dridheshin, mbante frymëmarrjen e saj, me frikën se mos i shuhej…
Në zemrën e tij mbante zemrën e saj që përpëlitej si një zog i trembur në agoni…. I nanuriste si një perëndi për një gjumë pa makthe…
Ndërsa në shpirtin e tij, ai ndiente se ajo qenie pa faj, kishte shkaktuar tërmet e vullkan duke tronditur e gatirrëzuar themelet…
Atë çast, edhe vet profeti u ndje i pafuqishëm për të parashikuar të ardhmen.
Duke vazhduar të mbante mes duarsh që i dridheshin, frymëmarrjen e saj që gati po shuhej, e pyeti klithshmëshpirti profetin e tij në natën e errët të dëborës së parë:
“-Profet, të përgjërohem më thuaj, çfarë ke parashikuar për të ardhmen tonë…???”/ ObserverKult
