Poezi nga Jorgo Bllaci
Pse po dridhesh, e dashur? S’je n’ëndërr,
Po në krahët e mi përsëri!
Si ke mbetur kështu kaq e ëmbël,
Kaq e dhembshur, si dje në rini?
Foshnje e gjorë, përse të dha fati,
Një të dashur, si unë, pa mend,
Që veç ngeci në gracka mëkati
Dhe u thinj e s’u gdhend që s’u gdhend?
Ah, jam unë i përhumbur si n’ëndër
Këtë çast e po dridhem nga ti…
Si ke mbetur kështu kaq e ëmbël?
Si ke mbetur kështu kaq fëmi?
ObserverKult
Lexo edhe:
JORGO BLLACI: LAMTUMIRË, O MËMË E MJERË
Dëgjo ç’thonë gjethet më të rënë,
Këtë natë vjeshte me stuhi:
“Lamtumirë, e shtrenjta degë mëmë, –
Tokë e ftohtë po na merr në gji!
Ah, moj tokë, tokë! Kur bleronim
E të bënim fllade plot hare,
Ti na deshe, se të hijeshonim...
Po tani? Medet, të ngratat ne!
Na këput nga dega erë e fortë.
Ah, moj erë, pse kështu po fryn?
Mirë toka, që na pret e ftohtë,
Po ti pse me kaq rrëmbim na shtyn?
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
Lexo edhe:
JORGO BLLACI: SI TI DHE UNË DIKUR KAM DASHURUAR
Mos më lëndo pareshtur me sytë e tu mitarë ,
Më ngrys, moj vogëlushe, vështrimi yt gazmor!
Sikur ta dish që unë jam fishkur e jam tharë,
Do të të therte ndoshta diku në kraharor.
Kështu si ti dhe unë dikur kam dashuruar,
I njoha ëndërrimet e brengat plot mundim,
Po erdh një ditë e mbeta fatkeq e i vetmuar;
Sa lotë pikëllimi kam derdhur në lëngim!
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
