Nga Blanca Berasategui
Atë mëngjes vjeshte të vitit 1985, ndërsa pinte duhan në qoshen e një kafeneje të zhurmshme të Madridit, i jashtëzakonshmi dhe misteriozi Juan Rulfo, me një shikim të tërhequr dhe me një pamje të ëmbël, foli me qetësi dhe qartësi për “Pedro Páramon”; foli për fshatin e pabanuar dhe të mjerë, “në fakt i vdekur”, që del në romanin e tij; foli për heshtjen e tij prej vitesh, për kaosin e Amerikës Latine, të cilën e ndjente aq thellë…
Ashtu si personazhet e tij, fjalët e Rulfos dilnin të dërrmuara, të dëshpëruara, përherë të sunduara nga heshtja.
Duke qenë se ai i urrente intervistat, fliste me një mungesë dëshire njerëzore, me një ngurrim të pafund, përmes të cilit hynte tinëzisht vizioni i tij i shkretuar për këtë botë…
“Ajo pak që kam shkruar tashmë ka vdekur. Ka njëzet e ca vjet që ka vdekur. Dhe ka mundësi të mos shkruaj më kurrë. Por, gjithsesi, çfarë ndryshimi ka?
Ka shumë njerëz që kanë shkruar vetëm një libër në jetën e tyre dhe nuk ka ndodhur asgjë, por ka shumë të tjerë që kanë shkruar tridhjetë vepra dhe askush nuk i njeh. Të shkruash sa për të thënë se shkrove, ç’kuptim ka?”
Ishte hera e parë që shkrimtari e tha këtë dhe donte të më bindte se kishte gabuar, se nuk kishte zgjedhur personazhin e duhur.
Gjithsesi, shkrimtari nuk donte të fliste për arsyet e asaj heshtjeje tridhjetëvjeçare, që ishte një pyetje e kotë, të cilën e dëgjonte gjithmonë.
(Në shqip: Bajram Karabolli)
ObserverKult
Lexo edhe:
BAJRAM KARABOLLI: FOLA ME VETEN… PËR T’IA BËRË QEJFIN…
Nga Bajram Karabolli
PËRMBI ANDE- mbresa nga një udhëtim
Në aeroportin e Santiagos më priste një hebreo-amerikan, të cilin s’e njihja fare. I rekomanduar nga miku im R. B., sekretari i ambasadës tonë në Argjentinë, kishte premtuar të më ndihmonte për çështjen time atje.
Nga Buenos Airesi kisha folur me të, dy herë, në telefon. Më priste në një kafene, në katin e dytë të një godine të aeroportit. E njoha nga portreti që më kishte përshkruar në bisedën telefonike.
Po ashtu dhe ai mua. U ngrit nga tavolina dhe, duke buzëqeshur miqësisht, u drejtua nga unë. Ishte një trup mesatar.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
