Nga Juan Rulfo
Jam e shtrirë në po atë shtrat, ku, para shumë vitesh, vdiq ime më; mbi po atë dyshek; poshtë të njëjtave batanije prej leshi të zi, me të cilat mbuloheshim të dyja, kur flinim.
Atëherë unë flija me të, aty ku ajo më hapte vend, poshtë krahëve të saj. Më duket se akoma e ndiej frymëmarrjen e saj, regëtimat dhe psherëtimat me të cilat ajo trazonte gjumin tim… Më duket sikur ndiej mundimin e vdekjes së saj…
Por kjo nuk është e vërtetë.
Jam shtrirë këtu, praptas, duke menduar atë kohë, për të harruar vetminë time. Sepse nuk jam shtrirë vetëm për një çast. Dhe as në shtratin e sime mëje, por në një arkë të zezë, si ato që përdoren për të futur të vdekurit. Sepse kam vdekur.
E ndiej vendin ku jam dhe mendoj…
Mendoj kohën kur piqeshin limonët. Mendoj për erën brisk të shkurtit që thyente bisqet e fierit para se t’i thante; limonët e vjetër që mbytnin me aromën e tyre kopshtin e vjetër.
Në ato mëngjese shkurti, era zbriste prej maleve. Retë qëndronin atje sipër, duke pritur që koha e mirë t’i bënte të uleshin në luginë; ndërkohë që e linin të zbrazët qiellin e kaltër, lejonin që drita të binte në lojën e erës, duke bërë rrathë mbi tokë, duke pështjelluar pluhurin dhe duke rrahur degët e portokalleve.
Trumcakët qeshnin; çukitnin gjethet që era rrëzonte për sheshi dhe qeshnin; linin ndonjë pupël midis gjembave të degëve, përzinin fluturat dhe qeshnin. Ajo stinë ishte.
Ishte shkurt, kur mëngjeset janë mbushur me erë, me trumcakë dhe me dritë të kaltër. E mbaj mend mirë. Atëherë vdiq edhe ime më.
*Fragment nga romani “Pedro Paramo” i autorit Juan Rulfo
Përktheu nga origjinali: Bajram Karabolli
ObserverKult
Lexo edhe:
NUK NGOPEM ASPAK DUKE TË PARË, JO… OH, SA I PIKËLLUAR JAM!
Letra e Juan Rulfos drejtuar Klara Apariso:
Vogëlushe:
Do të dish diçka?
Më në fund, arrita të dalloj se sa të ëmbël qenkan sytë e tu. Jo më parë se dje pashë në ëndërr se po të puthja sytë, pak mbi qerpikët, dhe ndjeva shijen e sheqerit në gojë; as më shumë e as më pak, të atij sheqerit që hanim në kuzhinë, fshehurazi nga nëna, kur ishim fëmijë.
Gjithashtu arrita të marr vesh se të dyja faqet, e djathta dhe e majta, paskëshin një aromë pjeshke, ndoshta sepse ua jep zemra atë shije.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
