Kur vritej pafajësia
(Për ditën e parë të takimit të tim ati në burgun e Ballshit)
Njëmijë çelsa të bindun rënkuen.
Deri sa u hap edhe porta e fundit.
Në ajrin që vërshoi si i marrë
Im atë u mor me buzëqeshjen e harrueme
Me flokët e premë shkurt
Me xhaketën e vjetër, që mbante krahëve
E me shpinën e krrusun
Nga pesha e fajeve
Që nuk i pat ba kurrë.
Në ballin e rraskapitun i lexohej një shprehje e biblës
Për ata që nuk dinë çka bajnë.
Ma prunë, pastaj ma morën tim atë.
Në sytë e mi u shtrëngue grushti i kockave
Dhe lotët që s’i derdhi asnjiherë
Unë mbeta pas hekurave primitiv
Me ndigjue kangën e njëmijë çilsave
Kur të burgosej pafajësia.
ObserverKult
Lexo edhe:
