A mundet dikush t’ia ndalë zërin kësaj katrahure?
Margaritarët po rriten në gjoksin e saj,
të lëmuar dhe të mprehtë,
derisa ajo po merr frymë,
e thonjtë e mi derisa po rriten, vajtojnë,
kam frikë se do bëhen kthetra.
Shtrati im po tymon si një vrimë!
Ne nuk do të ngjitemi më atje lart për të bërë dashuri, këtë e di edhe ti.
Rrugët mallëngjehen nga veprimet fisnike në trafik,
ndërsa çdo ngjyrë e kuqe më ngjan se do të bëhet flamur.
E policët me armët e tyre të ftohta po na shfaqen si n’filma aksion!
Pyes një njeri për kohën
zëri ngjan i ngjizur:
-Çfarë dallavere.
-Çfarë kurdisje e çuditshme,
-Vetëm Lufta Civile, mund t’i ndal të gjitha këto.
Shpifjet vazhdojnë performancën në jetët tona të përditshme.
Kanada është një kafshë që po ngordh!
Dhe unë nuk dua të jem i mbërthyer pas një kafshe që po ngordh.
Këto lloj gjëra duhet të thuhen,
edhe pse do të ma ndryshojnë jetën, mendoj,
edhe kur fqinji im i çmendur, bashkë me mua
thërret kundër dështimeve amerikane.
I druhem zërit prapa flamurit që e tërheq,
në qiellin e bardhë.
Poezitë e mia,
kam frikë se do të marrin fund në ndonjë strehë.
Fluturimi im zvarritet si pe i vjetër peshkimi,
dhe unë qëndroj në gjendje statike.
Nuk kam çka të mendoj tjetër,
përveçse të shërbej kundër kësaj logjike.
Përktheu: Adelina Çoçaj Ismaili
