Nga: Linda Agolli
Zgjatet dhe mbërthen duart pas hekurave të dritares së vogël. Tërheq zvarrë majat e gishtërinjve nëpër mur derisa i dhembin thonjtë dhe hop, gjendet me hundën mbi parvazin e ngushtë. Hedh vështrimin jashtë. Në fillim s’ia del të orientohet në atë bardhësi të njësuar, ku nuk mund të shquash dot as konturet e figurave përreth. Mbyll një çast sytë dhe i hap përsëri.
Që andej nuk dallohet gjë tjetër përveçse një copëz shkëmb i bardhë, skalitur me maja të mprehta të mëdha, të shkëputura vende-vende, që krijojnë të çara të thella a ndonjë shteg që të nxjerr kushedi ku. Masivi i papërcaktuar shkëmbor duket të jetë afro dhjetë metra larg murit të dhomës, por në kornizën e dritares me hekura krijohet përshtypja se po të zgjatësh dorën do mund ta prekësh. Qëndron gjatë ashtu, varur pas hekurave, derisa i nxihen gishtat e këmbëve dhe i mpihen pëllëmbët e duarve.
Në mëngjes e nxjerrin në oborr. Është po ai shkëmb i bardhë, i lartë e i thepisur dhe po ajo dritare, ato që kanë vënë në mes hapësirën e tij.
Ditën tjetër ai gjen diku një kazmë dhe fillon t’i bjerë shkëmbit. E pastron nga gurët atë pjesë që të ze syri nga dritarja dhe krijon një shesh afër dy metër gjatë e gjerë. Çdo ditë nga pak, me një daltë të vjedhur, fillon të gdhendë faqen e shkëmbit para sheshit. Vetëm tri ditë dhe dallgët e qeta të një bregdeti fillojnë të valëzojnë mbi brezaren e parë të shkëmbit. Dielli reflektohet në gurin e bardhë dhe bën të vezullojnë piklat e ujit të kripur. Ndjen t’i zgjerohen mushkëritë nga era e detit, kraharori ulet dhe ngrihet sipas ritmit të valëve, ndërsa mendimi i bëhet pulëbardhë dhe fluturon mbi vise të pashkelura.
Më tutje, deti sa vjen e bëhet njësh me horizontin. Fluturimi shkon drejt tokës. Në brezin e dytë të shkëmbit do të gdhendë, sikurse në retinën e syrit të tij ka mbetur prej kohësh, një varg kodrash e malesh. Bën hartën e ndarjeve duke gërvishtur thellë, merr daltën dhe fillon të latojë më parë luginën, rrëpirat dhe shpatet e maleve. Mandej, dalëngadalë shfaqen brezaret e dy kodrinave plot gjelbërim. Rrokulliset brenda një sekonde me dhjetra herë teposhtë, si dikur fëmijë, dhe ndjen lagështinë e barit që arrin deri mbi gjunjë. Harrohet nëpër kollotumbat e lirisë…
Dielli përvëlon dhe ai dëgjon si në jerm kambanën që lajmëron drekën.
Tre mëngjeset e tjerë vijnë të freskët përzjerë me aromë pishash. Diku mes kodrinave e ka pak vështirë të gjejë një shteg për në pyll. Nxjerr daltën e fshehur nën zhele dhe ajo fillon të gdhendë për të, dhuratën e tri ditëve të fundit; pemët e një pylli që ndoshta e pat shkelur a ndoshta dikur do ta shkelte patjetër.
Ditë dhe Netë! Ditë që gdhendin ajrin e tij. Netë që kapërcejnë muret. Ditë dhe Netë që shqyejnë dyert e hekurta dhe flakin përtej deteve zinxhirët e rëndë.
Bie përmbys në shtratin e drunjtë me mendimin se tashmë e ka kryer punën e tij. I mbetet vetëm t’i gëzohet Diellit… Diellit?! Ku? Ku është Dielli?!
Befas kujtohet se gjithë atë botë të skalitur me aq mund, e ka lënë pa Diell.
Nuk ndjehet i lodhur, aspak i lodhur. Brof.
Roja gërhet me kokën lëshuar mbi tryezë si mbi gijotinë. Zgjat dorën me kujdes, ngadalë, dhe si zakonisht ato ditë, tërheq çelsat. Del pa zhurmë jashtë. Nata shndrit nga Hëna e argjendtë, ndërsa atje tej, bota e tij ka mbetur pa Diell. Si mund të harrojë Diellin?! Duhet ta ndriçojë botën e tij, ta bëjë të dukshme.
Aty, në tavanin shkëmbor, duhet gdhendur medoemos Dielli. Një Diell i madh, i zjarrtë. Gdhendur pikërisht mbi atë Hënë kryeneçe e mendjemadhe. Gdhendur me ritmin e tëmthave që pulsojnë ëndrrën. Godet pareshtur shkëmbin me kazmën e vogël derisa krijon një të thelluar në formë rrethi të plotë ku gjendet lugina, kodrat, pylli. Punon për gjithë natën e, ndaj të gdhirë, i lumtur për Diellin e tij, lëshohet i tëri nën të për t’u çlodhur.
Gardiani lajmëron mëngjesin. Hap portat e oborrit nga ku dalin të burgosurit për të bërë shëtitjen e paraditës dhe shtanget. Nën një copë shkëmb rënë prej lart, nderet një dorë njeriu e hapur sikur të dojë të mbajë Qiellin në pëllëmbë…
*Titulli i origjinalit: “I lirë”
ObserverKult
Lexo edhe:
