Nga Linda Agolli
Në Ibizza fryn erë e marrë që rrethon me fishkëllimë muret e dërrasta dhe depërton në të çarat mes tyre. Shfryn bullçitë në portë pa prag dhe na mbërthen krahësh të na futë brenda shtëpizës së vogël të drunjtë, strukur nën çati të pjerrët të drunjtë, me shkallë të ngushta të drunjta, përqafuar nga ballkon i vogël i drunjtë…
Ne gjendemi krejt të braktisur e harruar nga e vërteta e shqisave, brenda një rrëfenje të lashtë, ndoshta asaj më të parës njerëzore. Me buzët në mendjen e puthjes, me duart në dridhjen e prekjes, me kraharorin në shkulmet e pasionit, ne përqafojmë ëndrrën dhe i falemi zjarrit të trupave të njëri tjetrit.
Nuk dimë në dashurohemi, nuk dimë në jemi aty, realë dhe me lëkurë që dhemb, por dimë që jemi Një!
Në Ibizza tërbohet furtuna dhe mbështjell tundimet tona të çmendura. Deti pushton Edenin tonë me shkulm e shkumë dhe kërcënon Ibizzën lundruese duke e kafshuar në supe, shpinë e brinjë, por ajo nuk jepet. Lëviz cepat e buzëve si në një qeshje të madhe sfiduese dhe lëkundet marramendshëm në kataraktet e magjisë sonë, a ndoshta varkat tona gjenden lëshuar në det të hapur.
Kjo shtëpizë buzë detit, zbarkuar kushedi se nga ç’kontinent i pazbuluar, bëhet Edeni ynë që mahnitshëm, shtron tapetin e shlodhjes dhe mbështet jastëkët e dashurisë trupore.
Rrëshqet një majë lapsi dhe skicon në retinën e larme të syrit tënd, të fshehtën e papërsëritshme të kësaj nate kur dallga me flokë të kaltër e fjongo të bardhë i pëshpërit ngadalë bregut shijen e përjetshmërisë së ekzistencës.
Lëkura ime mbështjell muskujt e tu, tendosja e tyre çmendet tek depërton trupin tim.
Unë dhe Ti pikturojmë zërat e kësaj nate. Pëshpërimat na rrëfejnë se nuk jemi më lënda por pasioni. Jemi vetëm Ne!
Është si në një film, por e vërteta ngazëllehet dhe sfidon kufijtë e imagjinatës duke na vendosur në një dimension të pathënë ndonjëherë nga mendja njerëzore.
*Titulli i origjinalit: “Shtëpia lundruese”
ObserverKult
Lexo edhe:
LINDA AGOLLI: NUK ISHTE MË…
Nga Linda Agolli
Unë jam Duart. Vazhdoj të end pëlhurën që nuk e di kur e kam nisur, a ndoshta dikush tjetër para meje e ka disenjuar. Nuk di as ku i kam gjetur grepat, format, dredhkat, bisqet, degët, jelet. Të gjitha erdhën vetë dhe u dyndën në pëlhurë.
Dikur pata folur me Binjaken dhe i pata thënë se emri im nuk ka kurrfarrë kuptimi pa Fillin.
Ç’fill, ma pati kthyer ajo. Çdo lloj, ia preva. E pashë si shqeu sytë dhe ngriti supet, pastaj me sa kujtoj, m’u bë se dëgjova një “ja, pa ta shohim njëherë!”
Në krye të herës ishte Fill. Nga ai i absurdit. Shkëlqente si jargë kërmilli riosh. Më joshte si me magji dhe për kaq ditë e netë, e ndiqja. Ndonjëherë, ai shkëlqim zhdukej s’di ku; merrte nuanca gri, fillimisht të çelura, e pastaj zgjatej e zgjatej derisa humbte diku nëpër terr dhe bëhej njësh me të. Heraherë shfaqej, më fshikullonte me shtiza tinzare shkëlqimtare dhe pastaj zhdukej po aq papritmas.
Një ditë u lodha. Lëshova një “ufff” tërkuzë dhe ktheva shpinën. Ndjeva ngricë. Hodha sytë rrotull dhe zhbirilova terrin. M’u bë se i pashë skajin Fillit dhe u përkula ta mbërthej me thonj. Nuk ishte më!
Unë end. Binjakja kërcen nga një kaçube aty pari dhe del nga errësira. Merre këtë, më thotë, dhe më zgjat një fill që duke e mbështjellë, bëhet një top i madh. Ç’të bëj me këtë?! Pëlhurën, ma kthen, ti je Duart dhe mund të thurrësh më të bukurën.
Unë jam Duart dhe në radhët e para qëndis thonjtë. Kapem pas tyre dhe gdhend boshtin. Pastaj e vesh me degëza e sythe. Ditët kalojnë, unë end, Filli nuk shterret. Rradhë pas rradhe shkëlqen i mëndafshtë, i butë, i rrëshqitshëm. Binjakja më ndjek me të gjitha shqisat. Para pak po më thoshte se nuk jam më Duart.
Kushedi ç’ka ndërmend ndonjë emër tjetër, dua të them diçka tjetër, që edhe ajo thurr por e padukshme…
tekstin e plotë e gjeni KETU
ObserverKult
