Kur Ludwig van Beethoven premtoi Simfoninë e Nëntë në Vjenë, më 7 maj 1824, qyteti po mbante frymën.
Pas viteve të tëra izolimi, një izolim i diktuar nga shurdhimi gjithnjë e më i rënduar, Beethoven u rikthye në skenë me një vepër që sfidonte çdo rregull të muzikës së kohës. Simfonia e Nëntë ishte një akt guximi artistik: monumentale, revolucionare dhe e paprecedentë, duke bashkuar madhështinë orkestrale me zërat koralë në lëvizjen e fundit, aty ku ai i vuri muzikë poezisë së përjetshme të Friedrich Schillerit, “Odë Gëzimit”.
Megjithëse jetonte pothuajse në heshtje, imagjinata e Beethovenit vazhdonte të buçiste. Ai drejtoi premierën duke ndjekur partiturën me një përqendrim të hekurt, duke udhëhequr tinguj që nuk i dëgjonte më, por që i zotëronte ende me një qartësi të magjishme.
Kur akordet e fundit u shuan në sallë, publiku shpërtheu. Duartrokitje të furishme, brohoritje, lot. E megjithatë, Beethoven rrinte i kthyer nga orkestra, i pavetëdijshëm për reagimin që kishte ngjallur. Ai nuk u kthye, nuk reagoi; thjesht vazhdoi të ndiqte linjat e simfonisë së tij, i përhumbur në ritmin e heshtur të krijimit.
Në atë çast, Caroline Unger, një nga solistet, iu afrua ngadalë. Me një gjest të butë, plot delikatesë, ajo i preku krahun e kompozitorit dhe e ktheu drejt publikut.
Para tij u shfaq një det njerëzish në këmbë: duart që përplaseshin pa pushim, shami që valëviteshin, fytyra të mbushura me emocion. Shumë prej tyre qanin, të vetëdijshëm se po dëshmonin jo vetëm një triumf të artit, por një triumf të njeriut mbi fatin.
Beethoven u përkul thellë. Sytë e tij reflektonin mirënjohje dhe trishtim. Ai nuk mund t’i dëgjonte duartrokitjet, por mund t’i ndiente./ bota.al
ObserverKult
Lexo edhe:
KUR U SHURDHUA BEETHOVEN: “BËJ NJË JETË MJERANE. E TMERRSHME!”
