Mos më ndigjo mue; zemra më asht thy.
Gja paqtë nuk shoh.
E njoh veten; Kam mësue me ndigju si psikiatër.
Kur t’flas me pasion, at’herë duhet
ma s’paku me m’besue.
Asht goxha e trishtë, përnjimend: tanë jetën, jam vlerësu
për intelegjencën, fuqinë e gjuhës, urtësinë.
E në fund, krejt kanë shkue posht—
Asnjiherë veten pa se kam,
në shkallët e përparme, tue majt motrën për dore.
Prandej unë s’jam përgjegjëse
për mavijosjet në dorën e saj, aty ku soset manga.
Në mendjen tem, jam e padukshme: prandej jam e rrezikshme.
Njerëzit si unë, që duken vetëmohues,
janë ata sakatat, rrencat;
jemi na ata që s’duhet me u llogarit
në interes të vërtetës.
Kur jam e qetë, at’herë e vërteta del n’pah.
Qielli i kthjelltë, retë si fije t’bardha.
Nën to, nji shpi e vogël hiri, ashe
e kuqe dhe e trëndafiltë e thekun.
Nëse e do t’vërtetën, duhesh me ju rujt
bijës së madhe; me majt larg:
ngase kur diçka e gjallë lëndohet aq shumë,
në temel të saj,
tana funksionet i ndryshojnë.
Prandej mu s’duhet besë me m’zanë.
se plaga në zemër
asht edhe plagë në mendje.
Përktheu: Vlora Konushevci
