Nëse shkoj e dashur, diku, tutje mjegullës e botës,
kjo s’do të thotë që portën ta mbyllësh,
lëre hapur, dyert dhe dritaren, dehur në fllad,
pranvera shpejt do të vijë me buzët mbi lulen e qershisë,
gjithnjë do të jetë një shenjë e ëmbël që do më thërrasë
të vij sërish tek ti.
Nëse s’do marrësh lajm nga unë
kjo s’do të thotë harresë, përhumbje, mungesë,
të gjitha puthjet dhe përpëlitjet e tua djegin ende mbi trupin tim
përkunden lehtë si gjethe lisi në erë,
gjithnjë do të jetë një shenjë diku, mbi tokë, mbi det, nëpër qiell
të të thotë se unë përherë të jam kushtuar.
Nëse do të biesh në pusin e trishtit të madh,
nën kubenë e një zemre të vrarë dhe gjithçka e errët do të rrethojë,
dil në pragun e shtëpisë dhe shko në vreshtën tonë të dashurisë
vështroi atje lastarët e rinj që kërleshen në diell,
gjithnjë do të ndodhë diçka që ti do ta kuptosh se unë nuk jam larg,
por dhe i vdekur të isha,
sytë mi të shuar do të mbeteshin gjithnjë kthyer nga ty…
