Nga Lucio Dalla
Thonë që ishte burrë i pashëm
Dhe vinte nga deti
Një gjuhë tjetër fliste
Por të dashuronte dinte ama.
Në zabel ai fjeti me timë më
Ora më e bukur, para se ta vrisnin.
Kështu ajo mbeti fillikat
Në odën buzë portit
Me të vetmin fund
Çdo ditë e duke iu shkurtuar.
Duke mos i ditur burrit te huaj
as emrin as prej nga vinte
Si një dhuratë dashurie ajo zgjodhi të më presë
Gjashtëmbëdhjetë vjeç mbushte nëna
Dhe këngët e tavernës përnatë m’i nanuriste
Me sytë nga deti dhe fëminë në gji
Bënte gruan sa mundej.
Për hir të lojës apo të kujtimit të Dashurisë
Emri që mbaj i blatohet Perëndisë.
Edhe tani që pi verë dhe luaj me letra
Njerëzit e portit ende më thërrasin Jezusi fëmijë.
Përktheu: Arti Lushi
Këngën mund ta dëgjoni duke klikuar KËTU
ObserverKult
=================
Lexo edhe:
PYETËSORI I PRUSTIT/ ARTI LUSHI: PËRPIQEM TË NXJERR MË TË MIRËN TE ÇDOKUSH!
