Nga Alma Liço
E kam dëgjuar madje mjaft dendur këtë togfjalësh kur isha ende e mitur.
Luftë klasash – ishte ajo që po i ndodhte familjes sime. Pas dënimit me pushkatim të gjyshit, ishte flakja nga puna e prindërve të mi, e cila një vit më pas do vijonte me internimin familjar. Këtë shpjegim dëgjoja nga prindërit e mi, por që nuk e kuptoja.
E pa ndikuar nga shpjegimi gjuhësor i tij dhe aspak e bindur për domethënien, jam munduar në rrjedhën e viteve dhe përjetimin e ngjarjeve, t’i jap një kuptim më të përshtatshëm këtij togfjalëshi.
LUFTA – si fenomen shpërfaqet ndërmjet dy ose më shumë grupimeve/shteteve që kanë pikëpamje apo interesa të ndryshme për territore apo zhvillime specifike, për të cilat nuk mund të gjejnë kompromis apo gjuhë të përbashkët. Kjo pason me konfrontimin fillimisht verbal e më tej fizik, me armë apo mjete të tjera shantazhi dhe asgjësimi. Pra, në një luftë marrin pjesë së paku dy palë, me mundësi, mjete e kapacitete të njëjta ose jo, por gjithsesi, secila palë ka mundësinë edhe të sulmit apo edhe të mbrojtjes.
LUFTA E KLASAVE – sipas definicionit të mësipërm duhej të nënkuptonte konfrontim ndërmjet dy palëve/klasave me bindje dhe objektiva të kundërta, ku secila palë të dispononte mjetet e nevojshme dhe të domosdoshme për ta përballuar atë.
Por a ishte e tillë “lufta e klasave“ në Shqipëri?
Në njërin front kishim shtetin diktatorial me të gjitha mjetet e shantazhit e terrorit (polici, prokurori, sigurim i shtetit, gjykata, burgje, kampe internimi..etj) ndërsa nga ana tjetër kishim familje (me kryefamiljarë të burgosur apo të vrarë, rrëmbyer mall e gjë, të flakur mes katër rrugëve apo degdisur në internim), në përbërjen e të cilave kishte me shumicë të moshuar, gra dhe fëmijë) të cilët ishin të zhveshur dhe të çarmatosur nga çdo mjet a mënyrë për t´u mbrojtur.
Sipas arsyetimit të mësipërm, këtë përballje monstruoze e të pabarabartë e kam të vështirë ta quaj luftë. Në të vërtetë ajo afrohet më tepër me një gjenocid të mirëfilltë që shteti diktatorial komunist ushtroi brez pas brezi ndaj personave apo familjeve tërësisht të pambrojtura. Krime masive, për fat të keq ende të pagjykuara dhe padënuara!
ObserverKult
Lexo edhe:
BENJAMÍN PRADO: ERDHA TË TË THEM SE TË HARROVA
Nga Benjamín Prado
E kundërta e një burri të kthjellët
është uji i ndotur.
E kundërta e detit
është një grua e verbër.
Kush rrënon një urë,
ndërton një hon.
Vrajat janë goditje që s’harrohen.
Ka të vërteta pa sinorë
dhe ka gjëra që shkojnë në zgrip:
lumenjtë janë Machado.
Të desha tej meje.
Akrepat vezullojnë në dritëhënë
dhe, mandej, rishtas,
bëhen të terrtë dhe helmues.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
