Në fillim ishe ti,
pastaj më shpike nga ajri (sa për vete)
…por kur moti i bashkimit spërkaste ndarjen
ti u trembe
dhe guximshëm hyre në frikën time
dhe u struke
u struke me krenari të ligjshme burri
dhe eshtrat tona u ndërdyshën
për t’u bërë strehëza të njëri – tjetrit
e m’u përzieve në gjak,
në trup e mish m’u bëre erë juge,
në hijet që na fali dielli i gurit
vendose kohët tona
kohë mbi kohë,
flladitëse ato,
si dhimbjet e lamtumirave
pastaj,
ofshamat
m’i mbërtheve gozhdë në kryq të dritës…
se ti e sheh edhe vetë
ka përmallim mes nesh,
ka puthje të pashpallura…
por,
ti vazhdo të rrish aty nëpër damarë të ethshëm gruaje
sigurisht unë do ta ruaj strukjen tënde
sa kohë ti ngrohesh në zjarrin tim
…dhe ki mendjen
se zjarret nuk zgjasin
e ndoshta do ndjesh nevojën të vraposh pas një tjetër flake
…
E mos harro,
se ti je ajri e unë prej ajri
nëse ti humbesh a përhumbesh,
unë humb
se ti je lënda,
ç’të jem pa ty…
