Nga Gabriel Garcia Marquez
Zakonisht, njerëzit që kanë më pak, janë ata që japin më shumë. Ndoshta sepse e dinë ç’do të thotë të kesh pak.
Shpesh ndodh që njerëzit që nuk kanë tituj, dinë më shumë. Ndoshta jeta i ka mësuar më shumë se librat.
Ndodh shpesh që njerëzit e vuajtur janë më shpirtmirë. Ndoshta një zemër e plagosur di si të mos u shkaktojë dhimbje të tjerëve.
*përktheu Bajram Karabolli
ObserverKult
————————————
Lexo edhe:
GABRIEL GARCIA MARQUEZ: ISHTE APO S’ISHTE DASHURI?
Pas mesit të natës muzika pushoi, rrëmuja e pasagjerëve u davarit dhe u shpërbë në pëshpërima të përgjumura, ndërsa të dy zemrat mbetën vetëm në taracën e mugët, duke jetuar nën ritmin e gulcimeve të anijes.
Pas një copë here të gjatë, ai e vështroi Fermina Dasën. Në vezullimin e lumit iu duk si fantazmë, me një profil statuje që ëmbëlsohej nga një shkëlqim i vakët kaltërosh, dhe zbuloi se ajo po qante në heshtje.
Por në vend që ta ngushëllonte ose të priste që t’i shteronin lotët, siç donte ajo, e pushtoi frika.
– Mos do të rrish vetëm? – e pyeti.
– Po të qe ashtu, s’do të kisha thënë të vije brenda, – i tha ajo.
Atëherë, ai zgjati gishtërinjtë e kallkanosur në errësirë, kërkoi verbazi dorën e saj dhe e gjeti që po e priste. Të dy qenë aq mendjekthjellët, sa t’ia pohonin vetes në një çast-vetëtime, se asnjëra nga ato duar eshtake të plakura, nuk ishte ajo dorë qe e patën përfytyruar përpara se ta preknin.
Por, një çast më vonë, ato duar u bënë vërtet ashtu siç i patën përfytyruar. Dhe kur ajo zuri ti fliste për të shoqin e vdekur, në kohën e tashme, sikur të qe gjallë, Florentino Ariza e kuptoi se edhe për Ferminën kishte ardhur ora që ta pyeste me dinjitet, me madhështi…
Tekstin e plotë e gjeni KËTU
