Nga Paulo Coelho
Kur Eduardi mbaroi rrëfimin e historisë së tij, kishte rënë nata dhe të dy dridheshin nga të ftohtit.
– Shkojmë brenda, -tha ai. –Po shtrojnë darkën.
– Në fëmijëri, sa herë që i bëja vizitë gjyshes, mahnitesha nga një tablo e varur në mur. Ajo paraqiste një grua- katolikët e thërrasin Shën-Mari-që sundonte botën, me duar që rezatonin, të shtrira në drejtim të tokës.
– Ajo që më bënte më tepër kureshtar, ishte se gruaja shkelte me këmbë një gjarpër të gjallë.
Atëherë pyesja gjyshen: “Ajo nuk ka frikë nga gjarpëri? Nuk ka frikë se mos i kafshon këmbën dhe vdes nga helmi?”
Gjyshja më shpjegonte se gjarpri, siç thotë Bibla, kishte prurë në tokë të Mirën dhe të keqen, dhe ajo, falë dashurisë së saj, kontrollonte të Mirën dhe të Keqen.
– Ç’lidhje ka me historinë time?
– Vetëm një javë kam që të njoh dhe do të ishte shumë herët të të them “të dua”. Meqenëse kjo është nata e fundit për mua, prapë do të ishte tepër vonë për këto fjalë. Por marrëzia më e madhe që burrat dhe gratë janë në gjendje të bëjnë është pikërisht dashuria.
– Ti më tregove një histori dashurie. E besoj sinqerisht se prindërit e tu nuk të donin të mirën dhe se ishte ajo dashuri që desh ta shkatërroi jetën. Nëse Shën–Maria e tablosë së gjyshes shkelte me këmbë një gjarpër, kjo do të thoshte se ajo dashuri kishte dy fytyra.
-E shoh, -tha Eduardi, -I kam shtyrë infermierët të më bëjnë elektroshok sepse ti më turbulloje. Nuk e di se çfarë ndiej dhe dashuria më ka shkatërruar një herë.
-Mos ki frikë. Sot, i kisha kërkuar Dr. Igorit të më linte të dilja për të zgjedhur vendin ku të mbyllja sytë përgjithmonë. Por, kur pashë infermierët që të mbërthyen, e kuptova se fytyra jote ishte pamja që dëshiroja të sodisja në çastin e largimit nga kjo botë. Dhe vendosa të mos largohem më.
– Ndërkohë që flije nën efektin e ilaçeve, më ra një krizë tjetër dhe mendova se më kishte ardhur ora. Pashë fytyrën tënde, u përpoqa të merrja me mend historinë dhe u përgatita për të vdekur e lumtur. Por vdekja nuk erdhi, zemra qëndroi edhe një herë, ndoshta për shkak të rinisë.
Ai uli kokën.
– Mos ki frikë që të dashurojnë. Nuk të kërkoj gjë, vetëm të më lejosh të të dua dhe të luaj në piano si mbrëmë, nëse kam fuqi. Në këmbim, nëse dëgjon se jam duke dhënë shpirt, do të doja të vije në infermieri. Lermë të përmbush dëshirën që kam.
Eduardi qëndroi i heshtur për një kohë të gjatë, ndërsa Veronika kujtoi se ai ishte tërhequr në botën e tij dhe nuk do të dilte prej andej shumë shpejt.
Më së fundi, ai soditi malet përtej mureve të Viletës dhe tha: “Nëse dëshiron t’ia mbathësh prej këtu, po të marr me vete. Prit sa të marr xhaketat dhe ca para. Pastaj, ia mbathim bashkë.
– Nuk do të zgjasë shumë, Eduard. Ti e di.
Eduardi nuk u përgjigj. Pas pak u kthye me teshat e tyre.
– Do të zgjasë përjetësisht, Veronika. Më shumë se netët dhe ditët, e njëjta, që kam kaluar këtu, duke u përpjekur të harroj Vegimet e Parajsës.
Pothuajse i kam harruar, por më duket se po kthehen.
-Ikim. Të marrët bëjnë marrëzira.
*Shkëputur nga romani i Paulo Coelho: “Veronika vendos të vdesë”
Përktheu: Nonda Varfi
Përgatiti: ObserverKult
—————-
Lexo edhe:
