Kulaçi arbëresh, (cugliaccio) është një nga elementet e përfshirë në kandidaturën e Motit të Madh, riteve dhe trashëgimisë arbëreshe për në UNESCO.
Por cila është karakteristikë e tij?
Cugliaccio (në arbërisht Kulaç) është një ëmbëlsirë tipike e traditës gastronomike arbëreshe të San Costantino Albanese.
Që nga shekulli i 16-të, përgatitja e kësaj buke ka qenë e lidhur me dasma dhe festat e Pashkëve.
Dhe karakterizohet nga një simbolikë e fortë fetare, e cila vepron në ndërtimin dhe mirëmbajtjen e kultures Arbëreshè.
LEXO EDHE: DUMOSHI: SË SHPEJTI DO T’I PËRGATISIM DOSJET PËR APLIKIM NË UNESCO
E pasur me vezë, ajo përgatitet me përbërës të thjeshtë (miell gruri i butë, bollgur i bluar, vaj, sallo, maja natyrore, maja birre dhe kopër e egër).
Bëhet për të përmirësuar jetën dhe Ringjalljen. Duke kujtuar shpërndarjen tradicionale të vezëve të ziera të ngjyrosura, gjatë së Dielës së Pashkëve.
Ishte e ndaluar të hahej vezë, ushqim me origjinë shtazore
Në Mesjetë, në fakt, ishte e ndaluar të hahej vezë, ushqim me origjinë shtazore. Gjatë kërkesave shumë të rrepta të agjërimit të Kreshmës.
Vezët e pjekura nga pulat në ato gjashtë javë duhej të hidheshin shpejt.
Kështu që ato u bekuan në kishë gjatë meshës së të Dielës së Pashkëve dhe më pas u dhuruan.
Të konfirmuara, për miqtë dhe të afërmit, si një dëshirë për pjellori.
Me rastin e dasmave, Kulac përgatitet dhe paketohet nga të afërmit e dhëndrit, të enjten para dasmës.
E cila në San Costantino Albanese drejtohet me ritin Greko-Bizantin. Në këtë rast ajo ka një brumë rrethor, me një ndërthurje që formon katër krahë.
Që dëshiron të përfaqësojë pazgjidhshmërinë e martesës.
Sipërfaqja e saj dekorohet me simbole të bëra me brumë: një fole, dy zogj dhe dy gjarpërinj.
Foleja, në qendër të tortës, përfaqëson familjen e re dhe shtëpinë e saj. Vezët në të janë gjithmonë të çuditshme, si një shenjë e fatit të mirë dhe pjellorisë.
LEXO EDHE: Kreshnikët në UNESCO, bëhet gati dosja e kandidimit të Eposit Shqiptar
Zogjtë fillimisht përfaqësojnë vjehrrat; nga ana tjetër, gjarpërinjtë përshkruajnë bashkëshortët, të cilët me keqardhje shikojnë prindërit e lënë.
Më vonë, zogjtë shndërrohen në çift të ri dhe gjarpërinjtë përfaqësojnë të keqen.
Sipas traditës, duhet të përgatiten dy “cugliaccio” për secilën ceremoni. Njëra e zbukuruar dhe tjetra e thjeshtë.
E thjeshta vihej nën tjetrën, meqenëse gjatë meshës, e dekoruara ofrohej nga prifti, pasi ishte lagur me verë.
Dhe i jepej fillimisht nuses dhe më pas dhëndrit, si shenjë e përkatësisë së ndërsjellë.
Gërshetat e kulaçit
Ajo e kulaçit, siç e shohim, nuk është thjesht një recetë e kuzhinës. Por një simbolikë dhe përfaqësim i botës arbëreshe, e cila tregon një histori dhe shënon një ndryshim.
Ky rit i kalimit ka të bëjë me ndryshimin që, me kremtimin e martesës, do të ndodhë brenda bashkësisë së vogël. Fqinjësisë, familjeve të përfshira dhe veçanërisht jetën e bashkëshortëve.
Por mbi të gjitha “cugliaccio” është paraqitja e ndryshimit brenda jetës së dy të rinjve./Diaspora Shqiptare
