Nanë!
Sot, në këtë ditë ftohtë dhjetori, tuj udhëtue me autobus, perballë meje, pashë pamjen ma të bukur që sytë mund të sodisin. Nji fëmijë të vogël qi puthte t’amën pa pushim. E për dreq nja dy pika lot me ranë njashtu pa i miratue, aq sa më erdh marre prej njerëzve që m’i kishin ngulë sytë e më shihnin me habi.
“Burri nuk kjanë – më erdhën në mend fjalët e tua, qi mi thoje fëmi kur qaja se nji teke e jemja nuk u plotësonte.
Nga Liridon Mulaj
Sot mbas shumë vitesh më kaloi fëminia nëpër mend, e m’u kujtu sesa rrallë të kisha puth unë ty nanë, po sa shumë të kisha dashtë. Po njashtu si fmi i llastuem, kurrë s’dita me ta tregue at’ dreq dashnie.
M’u kujtonte fort mirë kur nji çokollatë në dorën teme, ishte gjithmonë nji kafshatë bukë ma pak për tjerët e për ty. Po ti kurrë s’u ankove, po ashtu tuj fsheh brengat nën shami, ndoshta shpesh ke fjet pa u ngi me bukë.
Nëpër mend më kaluan kujtimet, e kur i vuna në peshore më dolën që ty nanë ma shumë të kam pa tuj kjajt sesa tuj kesh.
Erdh’ nji ditë kur u bana burrë, e mu desht me e provu emigrimin. Si gjylpanë më thernin në zemër, lotët e tu kur më përcolle n’derë, e sa u mërzite ti nanë edhe pse unë kurrë nuk pata kanë djali “ideal” për ty.
Kam ec kambë atë natë, maleve të Greqise e kurrë nuk të thashë sa e vështirë u ba ajo rrugë për mue. Jo prej lodhjes, po se në çdo përfytyrim më dilte fytyra jote, më dilnin lotët e tua që kur i kujtoja, mu bajshin kurth në kambë e me ec nuk më lenin.
Dy vjet në vend të huaj, a e di sa më ke mungu nanë?
Po asnjiherë nuk e dhashë veten kur folnim bashkë në telefon, se ti përherë me thojshe:” Burrat nuk kjajnë…
Eh, më pyet nji herë kur telefonin e mbyllja, e u shtrija ne atë krevat të dalun fare, sesa herë e kam la jastëkun me lot.
Isha i ri fort, e larg teje s’dukej ndryshe veç si i tretun. E di nanë, asht marre me kjajt, po unë nuk u bana ndojherë “burrë”. Mu ka thye zemra shpesh, po ti kurrë nuk e more vesh se ti e din jam tip i mbyllun, po edhe s’kam dasht me t’i shtue mërzitë.
E prapë sot kur jetën teme e vej në peshore, mërzitem ma fort, se e di se s’të kam dashtë aq sa duhet , ose të kam dashtë po nuk kam ditë me ta thanë.
E sot unë s’muj me e u gëzue e me u dëfrye se ndihem në faj kur e gjej veten të lumtun, tu e dit sa ke vujt.
Por, du ta dish, andrra jeme ma e bukur je ti, je dita jeme me diell gjithmonë, je gëzimi ma i madh edhe pse keto i patëm me pikatore në këtë jetë.
Du ta dish nanë, edhe pse s’ta them, unë sa herë vij në shpi, kur shoh ftyrën tande, çdo të keqe harroj. Nji përqafim i joti jetën ma shton.
Të du nanë, të kam dasht’ gjithmonë edhe pse kurrë s’ta thashë sa duhet. Djali yt asht krenar për ty!
ObserverKult
———————–
Lexo edhe:
