Poezi nga Walt Whitman
Ne të dy – sa kohë që u gënjyem!
Tani, në trup të ndryshuar shpëtojmë shpejt, si shpëton
Natyra;
Jemi natyra – shumë kohë qemë larg saj, po tani kthehemi,
Bëhemi bimë, fije, fletë, rrënjë, lëvozhgë;
Mbështillemi në truall – jemi gurë;
Jemi lisa – rritemi krah për krah drejt hapësirës.
Gjërmojmë – jemi çift kopesh t’egra, zot më vete si kushdo,
Jemi dy peshq që notojmë tok në det;
Jemi siç janë gonxhet – përhapim aromë nëpër lëndina, në
mëngjes e mbrëmave;
Jemi dhe pëgër’ bagëtish e drush e mineralesh;
Jemi dy zogj grabitës – fluturojmë sipër dhe vështrojmë poshtë,
Jemi dy diej – ne vetë e mbajmë peshën, pezull, si top, si yll
jemi si dy kometa;
Ecim në pyll me kthetra a putra – dhe biem pre;
Jemi dy re, para dreke e pas dreke, që endemi në qiell;
Jemi dete të përzier – dy nga ato valët gazmore, që rrokullisen
mbi njëra-tjetrën e lagin njëra-tjetrën.
Jemi siç është atmosfera, pranojmë, përmbajmë, dëbojmë;
Jemi shira, dëborë, të ftohtë, errësira – jemi secili pjellë e
pasojë e lëmshit të dheut,
U vërtitëm rreth e rrotull gjer u kthyem në shtëpi – ne të dy;
U larguam nga të gjitha veç lirisë, nga të gjitha veç gëzimit.
Përktheu në shqip: Skënder Luarasi
ObserverKult
Lexo edhe:
WALT WHITMAN: SYTË E TU, ATA NUK KANË NDRYSHUAR, ATA MË DONIN GJITHMONË
