Nëna duhet të ma kishte mësuar më mirë dhimbjen. Duhet të më kishte mësuar si t’i qepja plagët dhe si ta kafshoja errësirën. Duhet të më kishte mësuar si të jetoja në një tokë me gjemba dhe si të ecja mbi xhamat e thyer. Duhet të më kishte mësuar si të shihja pa u verbuar nga marrëzia e kohës dhe si të dëgjoja pa u shurdhuar nga absurdi i saj. Nëna duhet të ma kishte mësuar dhimbjen, njësoj siç më mësoi dashurinë.
Web/ Autor i panjohur– Përktheu: Elona Caslli
ObserverKult
Lexo edhe:
JAIME SABINES: E DASHUR, JE VENDI KU UNË PREHEM!
Poezi nga Jaime Sabines
Vendi i dashurisë, ai vend ku kam jetuar
së largu, teksa ti, krejtësisht e shpërfillur,
ishe dashuria ime e heshtur, vështrim që nuk pata shikuar,
gënjeshtër e thënë, që nuk kisha besuar:
si atëherë kur ne të dy, kurrsesi jo bashkërisht,
mes lotësh, urrejtje dhe vdekje ishim dashuruar,
akoma sot, nuk jam fort i bindur nëse mirëfilli
ende të dua, në pezmin tim të hidhëruar.
(kjo është hera e fundit që të dashuroj.
Seriozisht ta them, e dashur.)
Gjëra që fare nuk i njoh, që kurrë nuk i pata mësuar,
ndonëse pranë teje, tani, këtu, të gjitha tashmë i mësova.
Zemra ime ishte pjekur në qenien tënde.
Ankthi im në ty ngjizet.
E dashur, je vendi ku unë prehem,
heshtja ku unë dergjem.
(Kur shoh sytë e tu
mendoj birin tim.)
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
