Në intervistën e tij të parë pas një sulmi gati fatal me thikë në gusht, romancieri i njohur, Salman Rushdie, flet me David Remnick për shërimin dhe romanin e tij të ri.
Tridhjetë e katër vjet më parë, Ajatollah Khomeini, Udhëheqësi Suprem i Iranit, nxori një fetva që bënte thirrje për vrasjen e romancierit Salman Rushdie, libri i të cilit “Vargjet Satanike”, Khomeini e shpalli blasfemi.
Ky vendim i rëndë shkaktoi bujë në mbarë botën.
Rushdie jetoi i fshehur në Londër për një dekadë përpara se të transferohej në Nju-Jork, ku filloi të mbante dhe rojet e tij.
“Kisha arritur të ndjeja se ishte shumë kohë më parë dhe se bota po ecën përpara,” i thotë ai David Remnick.
“Kjo ishte ajo që kisha rënë dakord me veten time. Dhe më pas nuk ishte.”
Në gusht të vitit të kaluar, një burrë i quajtur Hadi Matar sulmoi Rushdie në skenë përpara një ngjarjeje publike, duke e goditur me thikë dhjetëra herë. Rushdie mezi mbijetoi.
Pasi mori veten tashmë, në intervistën e tij të parë që nga atentati, Rushdie diskuton hijen e gjatë të fetvasë. Po ashtu për shërimin e tij nga lëndimet e shumta dhe shkrimin e tij.
Ishte “vetëm një pjesë e pasurisë, duke pasur parasysh atë që ndodhi”, që Rushdie kishte përfunduar punën për një roman të ri, “Victory City”, javë përpara sulmit.
Libri do të botohet këtë javë. “Gjithmonë kam menduar se librat e mi janë më interesantë se jeta ime,” vëren ai. “Fatkeqësisht, bota duket se nuk pajtohet.”/javanews.al
ObserverKult
Lexo edhe:
SALMAN RUSHDIE: PSE DISA S’KANË FARE TURP?
Nga Salman Rushdie
Pasi e tradhtoi në shtëpinë e perversioneve të të atit, Saladin Çamça refuzoi ta takonte Zinatin apo t’u përgjigjej mesazheve që linte ajo në recepsionin e hotelit. Milionerët po mbaronte, tuneut po i vinte fundi. Koha për t’u kthyer. Pas festës së natës së fundit, Çamça u nis të shkonte në shtrat. Në ashensor një çift i ri, që duke qartë që ishin të porsamartuar, po dëgjonte muzikë me kufje. Djaloshi i murmuriti së shoqes:
-Dëgjo, më thuaj. A të dukem ende i huaj ndonjëherë?
Vajza buzëqeshi me dashuri, tundi kokën nuk dëgjoj dhe hoqi kufjet. Ai përsëriti me seriozitet.
-A nuk të dukem ende ndonjëherë i huaj?
Ajo, me një buzëqeshje të vendosur, mbështeti për një çast faqen mbi supin e tij të lartë kockor.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
