Nga Pancho Aquino
Thonë se kur afrohet fundi i vitit engjëjt kureshtarë zbresin në anë të reve për të dëgjuar kërkesat që vijnë nga toka.
– Hë, ç’kemi ndonjë të re? – pyet një engjëll i ri, flokëkuq, që sapo mbërriti.
– Si gjithmonë duan dashuri, paqe, shëndet, lumturi… – përgjigjet engjëlli më i vjetër.
– Epo mirë, këto janë shumë të rëndësishme për ta.
– Puna është se ka shekuj që po dëgjoj të njëjtat kërkesa dhe, megjithëse koha ikën, njerëzit ende nuk e kuptojnë se këto gjëra kurrë nuk mund t’u bien nga qielli si dhuratë.
– Po ç’mund të bëjmë për t’i ndihmuar? – thotë më i riu, gjithë entuziazëm.
– A mund të zbresësh poshtë e t´u pëshpëritësh në vesh një mesazh, atyre që duan ta dëgjojnë? – e pyet më i vjetri.
Pas një bisede të gjatë, ranë në ujdi dhe engjëlli flokëkuq, i kthyer në pëshpërimë, zbriti në tokë dhe punoi fort, që nga mëngjesi e deri natën vonë, deri në minutat e fundit të vitit që po ikte.
Më në fund, u dëgjuan dymbëdhjetë të rënat e orës, ndërsa engjëlli i vjetër, atje lart, priste me ankth mbërritjen e një lutjeje të re. Dhe ja, fare qartë, mundi të dëgjojë fjalën e një njeriu që thoshte:
“Një vit i ri po fillon. Dhe, qysh nga ky çast, le të fillojmë për të ribërë një botë të ndryshme, një botë më të mirë: pa dhunë, pa armë, pa kufij, plot dashuri dhe dinjitet; me më pak policë dhe më shumë mësues e më shumë shkolla, me më pak pasanikë e më pak të varfër.
Le të bashkojmë duart tona e të formojmë një zinxhir human me fëmijë, të rinj e të moshuar, derisa të ndiejmë ngrohtësinë që kalon nga një trup tek tjetri, ngrohtësinë e dashurisë, ngrohtësinë që aq shumë na duhet. Në qoftë se duam, mund ta arrijmë, dhe në qoftë se nuk e bëjmë, jemi të humbur, sepse askush përveç nesh nuk do të mund ta ndërtojë lumturinë tonë.”
Atëherë, që nga cepi i një reje, atje lart në qiell, të dy engjëjt buzëqeshnin të kënaqur.
Përktheu nga spanjishtja: Bajram Karabolli
ObserverKult
