Nga Pablo Neruda
E bukur,
si në gurin e freskët
të burimit, uji
hap nji vorbull shpërthyese shkume,
ashtu asht buzëqeshja n’ftyrën tande,
bukuroshe.
E bukur,
me duer fine e kambë elegante
si nji kalë i artë,
që kaloron, lule e botës,
kështu t’shoh,
bukuroshe.
E bukur,
me nji fole t’kuqerremtë ngatërrue
n’kryet tand, nji fole
ngjyrë e mjaltës, e trishtë
ku zemra ime rreh e pushon,
bukuroshe.
E bukur,
nuk t’i zë sytë ftyra,
nuk t’i zë sytë toka.
Ka qytete, ka lumenj
n’sytë e tu
atdheu im asht n’sytë e tu,
unë eci nëpër ta,
ata i japin dritë botës
ku unë eci,
bukuroshe.
E bukur,
gjinjtë e tu janë si dy bukë t’bame
prej toke pjellore e hane ari,
bukuroshe.
E bukur,
fundshpina jote
e bani krahun tim si lumë që
kaloi mijra vjet nëpër kurmin tand t’amël,
bukuroshe.
E bukur,
nuk ka asgja si kofshët tua,
ndoshta toka ka
në ndonji vend t’fshehtë
formën e aromën e kurmit tand,
ndoshta në ndonji vend,
bukuroshe.
E bukur, e bukura ime,
zani yt, l’kura jote, thonjtë e tu.
e bukur, e bukura ime,
qenia jote, drita jote, hija jote,
e bukur,
e gjithë kjo asht e imja, e bukur,
e gjithë kjo asht e imja, e imja,
kur ecën apo pushon,
kur këndon apo flen,
kur vuen apo andrron,
gjithmonë,
kur je afër apo larg,
gjithmonë,
je e imja, e bukura ime,
gjithmonë.
Përktheu: Manjola Brahaj
ObserverKult
————————————–
Lexo edhe:
PABLO NERUDA: NJI DITË S’KENA ME KENË MA…
Nji ditë kena më vdekë të dy,
njeni larg prej tjetrit,
e askush s’ka me u kujtu ma për ne.
Askush.
Askush s’ka me u kujtu
për kohën tonë së bashku,
kaq e shkurtë, kaq përjetësisht e shkurtë,
sa me u dukë nji jetë…
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU
