Nga: Dorothy Parker
Nuk do ta telefonoj. Kurrë nuk kam për ta telefonuar më, sa të jem gjallë. Ai do të kalbet në ferr, para se ta telefonoj.
Nuk ke pse të më japësh forcë, Zot; kam vetë forcë.
Nëse ai do të më donte, mund të më kishte.
Ai e di se ku jam.
Ai e di që po pres këtu.
Ai është kaq i sigurt për mua, kaq i sigurt.
Pyes veten pse na urrejnë, sapo janë të sigurtë për ne.
ObserverKult
LEXO EDHE:
DOROTHY PARKER: DO TA HARROJ UDHËN E LOTËVE…
Kur të jem e moshuar dhe e qetuar
dhe dëshirat t’më jenë tretur
në kujtime për të ndarë shtratin
Dhe paqe për të ndarë zjarrin.
Poshtë skufjes së pastrimit
Flokët bukle do t’i mbaj
E të ftohtat, të dobëtat duar
Mbi prehër do t’i shtrij për t’i vështruar.
Dhe do të kem një fustan me lule pranvere
Me lidhëse që grykën t’ma qafojë
Perden do ta mbaj të hapur nga qyteti
Dhe lehtazi nën zë një këngë do të këndoj.
Dhe do ta harroj udhën e lotëve
Dhe çajin do ta tund e ta trazoj,
Por ah! Këto të bekuara vite
Të jenë më shumë nga ç’janë dëshiroj.
*Titulli i origjinalit: “Mbasdite”
Përktheu: Irena Dono
