Poezi nga Petrit Ruka
A nuk më nis një ëndërr nga të tuat,
Se (eh!) më në fund u plaka,
Të miat si hiri, pa ngjyra, plot arna,
Të tuat kërcasin si flaka.
Të tuat këndojnë si gotat me verë
Para dashurisë,
Të miat bien erë të rëndë ilaçesh,
Pa le të mërzisë!…
Pse nuk më çon një natë me hënë,
me bar të shtypur tek lumi,
Këput dy komça nga bluza mbi gjinj,
Ti pi si tableta gjumi…
M’i nis një natë me postën e hënës,
Yshti si grua, çfarë pret?
Si të palosje ylberet në kutinë e zemrës
shpëto një jetë!
Në të dhimbsen zgjidh atë më të shp’larën
Ato që teprojnë më nis,
E hidhur jeta që mua më ka mbetur,
Nuk di si ta gris…
Fundja ma jep ti hua, se borxhin
Ta ruaj dhe në varr,
Ta kthej me shiun që do vijë tek unë,
mbi barin e parë…
Të lutem një ëndërr që mund ta paguaj
dhe me një sy,
Veç po ndjeva brenda thërrime mëshire,
T’u thafshin ëndrrat dhe ty…
*Titulli i origjinalit: “Një ëndërr hua”
ObserverKult
Lexo edhe:
PETRIT RUKA: NUK E DI PËRSE U NDAMË
Nuk e di përse u ndamë,
Veç kur ktheve krahët ti –
Njëqind tigra hynë në zemër
Njëmijë krerë janë bërë tani.
Nuk e di përse u ndamë,
Tek një urë në Tepelenë,
Njëmijë ura ngrita pas,
Ato ura vetëm bien.
Bien njësoj si në legjenda
Që kërkojnë gjak flijimi,
Njëzet vjet kam i murosur,
Po nuk ndali dot rrëzimi.
Të kërkoj që njëzet vjet,
Natë për natë e ditë për ditë,
Ti me ç’flatra shkon kaq shpejt
Ngjitesh lart, tek perënditë.
Puthj’ e fundit nëpër shi,
Bredh akoma gjak më gjak,
Herë si thelb për lumturi
Herë si helm e si farmak…
POEZINË E PLOTË E GJENI KËTU
