Nga: Dashnor Kaloçi
Publikohen disa pjesë nga libri voluminoz autobiografik në dorëshkrim “Tokë e bukur, njerëz të shëmtuar” (kujtime nga xhehnemi) me autor, Kasem Hoxha me origjinë nga fshati Markat i Sarandës dhe me banim në SHBA-ës që nga viti 1985, kur ai u arratis nga Shqipëria, pasi kishte vuajtur dhjetë vite në burgjet e regjimit komunist të Enver Hoxhës.
E gjithë historia e trishtë dhe e dhimbëshme e Kaso Hoxhës, që nga jeta dhe puna e vështirë në fshatin e tij në skajin më jugor të vëndit, pakënaqësia ndaj regjimit dhe poezitë e para me karakter politik, si ranë ato në dorë të Sigurimit të Shtetit dhe kush ishin të afërmit e tij që e spiunuan, arrestimi në zyrën e Kryetarit të Këshillit Popullor të fshatit Markat, nga Sigurimi i Shtetit më 21 qershor të vitit 1973, hetuesia në Degën e Punëve të Brendëshme të Sarandës, gjyqi ndaj tij dhe dënimi me 10 vjet burg për “agjitacion e propagandë”, qëndrimi në “Kaushin” e Tiranës (Reparti 313), dhe të burgosurit që gjeti aty, dërgimi në Spaç e puna në atë kamp me policët e oficerët kriminelë dhe të “butë”, bashkëvuajtësit e përshkrimi i “portreteve” të tyre me anët pozitive dhe negative, lirimi nga burgu dhe kthimi në fshat, arratisja në Greqi dhe qëndrimi në kampin e Llavros-it, fitimi i azilit politik për në SHBA-ës, korrespodenca me organizatën Amnesty International, e degës së Londrës, informacionet me të dhënat që u dërgonte për të burgosurit e Spaçit dhe regjimit komunist në Shqipëri, e deri tek krijimi i familjes së re dhe jeta e puna në atë vënd të largët me komunitetin çam të përçarë nga intrigat e njerëzve të Sigurimit të Shtetit nga Shqipëria që vepronin atje.
Pjesë nga libri në dorshkrim, “Tokë e bukur, njerëz të shëmtuar”, (kujtime nga xhehnemi) i autorit, Kasem Hoxha, dërguar prej tij ekskluzivisht për Memorie.al
Prolog
Lexues të dashur!
Mos ja vini veshin titullit që po ju paraqes, dua të them, se sikur mos të jeni të duruar për të lexuar këtë përmbledhje me kujtime, po të doni ta falni autorin, se stili i tij është e zbehtë, i pafrymëzuar përpara kësaj drame të madhe, të popullit tim, të kombit tim martir.
Personazhet e mij, nuk janë të krijuar nga fantasia ime, por janë njerëz të vërtetë, janë vëllezërit tuaj, baballarët tuaj, të afërmit tuaj. Ngjarjet nuk janë të trilluara, por reale e të jetuara. Ju do të bindeni vetë, vetëm pasi të keni lexuar këtë përmbledhje me kujtime. Ju do gjeni diçka nga jeta juaj, diçka të vërtetë nga jeta e baballarëve tuaj, e nënave tuaja, e vëllezërve tuaj, se si vuajtën se si vdiqën.
Këtë përmbledhje kujtimesh, e shkrtuaj për amanetin që më lanë shokët, që bota të mësojë të vërtetën se si u torturuan, si vuajtën, si vdiqën, njerëz të pafajshëm, nëpër kampet dhe burgjet e xhelatit, Enver Hoxha.
Unë shkoj me shpresë se cilido lexues, shqiptar ose i huaj, nuk më mbetet hatëri, nga kritika, rrahja e mendimeve të kundërta, pasi është mënyra më e mirë për të gjetur të vërtetën. Titulli i librit, “Tokë e bukur, njerëz të shëmtuar”, do t’i zëmëroj lexuesit, por në fund, do arrij në konkluzion se kam të drejtë, ta quaj epokën 45-vjeçare të regjimit komunist satanik të Enver Hoxhës “të shëmtuar”.
Unë, mjerisht, për fatin e keq që pata, pashë dhe jetova dramën e madhe që ndodhi përpara syve të mij. Nuk jam as poet dhe as gojtar, do më duhet punë e madhe që t’i shpëtoj gabimeve letrare në këtë libër historik, që mund të frymëzojë poetët dhe shkrimtarët e ardhshëm, mbi tragjedinë e kohës sonë, të kohës më të zëzë të kombit tim.
Zotërinj lexues, ju uroj të gjithëve të keni liri dhe paqe…!
Kaso Hoxha.
Llavrio, Greqi 1985
Jeta në fshatin Markat të Sarandës dhe arrestimi nga Sigurimi i Shtetit
E enjte 21 qershor 1973
Ora 5 e mëngjesit, gjumin ma prishi e bërtitura e tellalit të fshatit. Nëna që ishte në oborr, i’u përgjigj: – Ai i tha: “Kasua, para se të shkoj në punë, të paraqitet në zyrën e Këshillit”. Nuk prita të vinte nëna të më zgjonte si zakonisht që më përkëdhelte, më lutej te koka të ngrihesha se vinte orari i punës në këtë orë të mëngjesit. Mua më dilte me zor gjumi në këtë orë të mëngjesit, në stinën e verës. E ndeja veten të lodhur nga puna e rëndë.
Ishte fushata e korrjes së grurit, gjithë kooperativa e fillonte punën pa dalë dielli dhe ktheheshin në shtëpi kur errësohej, pasi shumë herë Partia e fshatit, jepte urdhër që fshatarët të flinin në fushë, për të punuar deri në orët e vona të natës. Mundim, lodhje, varfëri. Njerëzit punonin vetëm për një copë kafshatë. Luljeta time, bija e madhja, tre vjeç, u ngrit e llahtarisur nga gjumi. Ajo qante, kërkonte gjyshen që e donte aq shumë, sepse edhe gjyshja e donte shumë atë.
Kur lindi Luljeta, fatkeqësisht Mejdies, nuk i erdhi qumështi në lindje për të ushqyer foshnjën, qumësht lope nuk kishim për ta ushqyer, se lopët na i morri kooperativa dhe në dyqanin e fshatit, nuk gjeje as qumësht të konservuar. Nëna e merrte në dorë foshnjën që s’pushonte së qari, dhe shkonte derë më derë në ato shtëpi ku kish nëna me fëmijë në gji, e u lutej t’ja ushqenin foshnjën që po vdiste nga uria. Nebahetja e Leskos, shumë herë kur kthehej nga puna, trokiste në portë që t’i nxirrte nëna foshnjën për ta ushqyer, para se të ushqente fëmijët e saj. Nëna i jepte një mijë urata kësaj xhanan gruaje, e po aq të puthura, para se të ndaheshin. Luljeta qante aq shumë, Mejdijeja nuk çante kokën se qante foshnja e uritur, se ajo s’kishte haber nga rritja e fëmijëve, se ishte për vete foshnje, sa kishte mbushur të 17 vjeçët. Nëna merrej gjithë ditën me Luljetën, për ta pushuar së qari, nëna e gënjente foshnjen duke i vënë në gojë gjirin e saj tashmë të tharë dhe të rreshkur nga pleqëria. Për çudi, pas disa javëve, në gjirin e plakës filloi të rrjedhë qumësht. Habitej fshati për këtë mrekulli dhe fat të Luljetës, tani gjyshja ishte dhë nënë për atë. (Në këtë kohë unë isha ushtar).
(Tani le të kthehem tek rrëfimi i kësaj dite, duke uruar që të mos i humbim durimin lexuesit, por për shpjegime të tilla them se janë të nëvojshme, për karakterin që ka libri).
Duke qarë, Luljeta zbriste shkallët, kërkonte gjyshen, më kërkonte edhe mua. Nëna hyri me vrap brenda, e rrëmbeu në dorë, e përkëdhelte dhe duke e puthuar, e pyeste se çfar kishte që qante. Ajo nuk pushonte, përmes dënesave thosh: “Babai, babi”.
Duke veshur këmishën, dola në derë të mantos, (nga lodhja, atë natë u shtriva për pak në krevat të babait, i cili kishte vdekur pak muaj më parë dhe më zuri gjumi duke biseduar me nënën, asaj i erdhi keq dhe nuk më luajti që andej), nuk di pse më bëri nervoz e qara gjithë xërxëllimë e Luljetës. E shava, po deri atë ditë nuk e kisha rrahur ndonjëherë duke i thënë: “Palaço, pusho”! Ajo më vështronte e trembur, mesiguri ndonjë ëndërr të frikshme kishte parë, por foshnja nuk ishte në gjëndje ta rrëfente. “Mos më shaj vajzën’, m’u kanos nëna, ‘ik se të duan në zyrë të Këshillit”, tha ajo e tronditur dhe e shqetësuar, sepse e dinte që në atë zyrë nuk të kërkonin për të mirë. Në këtë zyrë jepje llogari, ose paguaje.
Para se të dilja, nëna m’u lut që të pija një gotë me qumësht, që e kishte vënë në shkallë e më pyeti se mos kisha bërë ndonjë zarar në kooperativë dhe unë si përgjigjie i tunda kokën në shenjë pohimi. Një parandjenjë ogurzezë kishe pllakosur tërë qënjen time. Medijeja kishe ikur që pa zbardhur dita, në punë, sepse ajo punonte në transportimin e dengjeve të grurit për tek makina shirëse. Kjo punë bëhej herët në mëngjes, për arsye se kashta ishte e butë nga vesa, dhe nuk dërmohej gjatë transportit. Në manzato (quhen në zonën tonë dhomat në katin përdhes të shtëpive shumëkatëshe) ndën vatër, karshi derës, ishte djepi i Nderimes, vajzës tjetër që sapo kishte mbushur gjashtë muaj.
Ajo ishte zgjuar nga britmat e Luljetës. Buskat e saj të shëndosha ngjyrë trendafili, sytë e mëdhenj, i jepnin pamjen e një kukulle. E doja këtë foshnje, ndjeja kënaqësi, ç’lodhesha kur lozja me to, dashuria ime ishte e barabartë, si për njërën, ashtu dhe për tjetrën (unë u bëra që 18 vjeç baba), nuk e mbajta vesh nënën që të pija gotën e qumshtit, por ju afrova djepit, rashë në gjunjë e përkëdhela Nderimen nën gushë, e putha, por ajo nuk reagoi si zakonisht që të qeshte dhe të lozte me mua. Tek po dilja nga dera, ajo ngriti duart lart, u mundua që të thoshte diçka, duke nxjerrë disa rrokje dhe tinguj pakuptim. Kur kalova pragun e derës, ajo filloi me sa fuqi kishte: “Ba, ba, Ba, ba”, ishte e para fjalë që kishte mësuar, ndoshta këtë mëngjes, kjo fjalë për Nderimen, kish kuptimin edhe “lamtumirë”!
Dola në oborr, për çudi, macja ime e dashur, që më priste te porta çdo mbrëmje kur kthehesha nga puna, dhe më përcillte çdo mëngjes me përkëdhelje, këtë mëngjes ishte e shqetësuar! Ajo mjaullinte pakuptim, e fërkova për ta qetësuar macen time, por ajo nuk e pushoi mjaullimën e saj vajtuese. Nëna qëndronte në prag të derës me Luljetën në dorë. Pulat që sapo i kishte lëshuar nëna nga koteci, mblidhnin thërrimet e bukës që u kishte hedhur mbi pllakat e oborrit. Pula time e zezë nuk hante, ajo ishte ngjitur në një degë të fikut, rrinte si e bubunjasur, sikur të ishte e sëmurë. Kjo ishte pula time sepse e gjeta në një pyll larg fshatit, me siguri do i kish shpëtuar dhelpërës, ose bufit, ajo ishte bërë si e egër, më nxorri ca punë për ta zënë.
Fshatarët u habitën me gjahun tim të asaj dite. Nëna e mbajti ca ditë të lidhur, ajo u zbut shumë shpejt. Pula ime, kur më pa që dola në oborr, këndoi sikur të ishte gjel, shenjë e keqe, shenjë ogurzezë. Nëna më foli që ta trëmbja të pushonte, por unë nuk ia prisha qetësinë, nuk munda ta ndaloja se çfar ndodhte. Gjithashtu, gomarica, krijesë e urtë dhe e bindur, e mbante kokën ulur në tokë, nga goja lëshonte jargë, sikur të kishte ngrenë helm. E pieta nënën, që çfar kishte gomari që rrinte me kokën ulur, nëna ngriti supet, ajo i kuptonte këto shenja ogurzeza, por s’ja qaste zëmra t’i shprehte.
E mbylla portën e madhe të oborrit, morra rrugën që të shpie në qëndër të fshatit. Rrugë gjithë gurë, gjithë kakërdhi, gjithë bagla gomerësh dhe kuajsh. Rrugë aq e dashur, këmbët e mija të zbathura kishin shkelur me mijra herë mbi çdo centimetër të kësaj rruge dhe mbi çdo gurë. Rrugë plot gjallëri, rrugë e blegërimave, e të qeshurave, e të qarave, e halleve, e mundimeve, gjithshka për mua tek kjo rrugë shkonte. E doja këtë rrugë, ashtu siç kishte qenë dikur, më parë. Fshatarët të lodhur, të përgjumur, pasi u kishin mjelë atë pikë qumështi, po i nxirrin bagëtitë nga kalibet, ahuret, për tek çobani i fshatit. U hapja rrugën bagëtive, fëmijët që i shoqëronin bagëtitë, më përshëndesnin. Unë ecja dhe mëndja më punonte se për çfar mund të më donin në zyrën e Këshillit! Isha i sigurt që nuk kisha bërë ndonjë dëm në koopertativë, as që të isha grindur apo ofenduar ndonjë kuadër.
Një ditë më parë, punoja pas makinës korrëse në fushën e quajtur “Selihak”. Nuk e di pse më privilegjoi brigadieri tim, Shamet Kapo, apo këtë e bënë që të më kishin më mirë nën kontroll. Drekën, e hëngrëm me motrën time, Bardhën, ulur në ledh të arës, nën rrezet përvëluese të diellit të qershorit. Vazua me thartirë (dhallë), që më kishte vënë nëna në trastë, ishte prishur dhe bërë si hirrë. Motra m’u lut që të haja të gjithë copën e byrekut me spinaq, që kishte ajo për drekë, por unë e refuzova, e hëngra copën e bukës thatë.
Dy “Xhip”-sa të Degës së Punëve të Brendshme shkonin në xhade në drejtim të fshatit, duke ngritur një re pluhuri mbrapa.
“Ç’kërkojnë këta qafir”?! pyeti motra duke mos e hequr vështrimin nga reja e pluhurit që kishin shkaktuar xhipsat e zinj të Degës Punëve të Brendshme.
“Ai është profesioni i tyre”, i thashë motrës. Tek po ecja rrugës për në qëndër të fshatit, mendja më shkoi tek xhipsat që pashë një ditë më parë. Diçka është kurdisur mendova, vetkuptohet diçka e keqe. Kur arrita tek pllaka e nanë Abos, dërras plotë kujtime për vegjëlinë. Kjo dërrasë e gurtë mblidhte fëmijët e dy lagjeve, loznim, rrëshqisnim mbi këtë pllakë të pjerrët, saqë pantallonat i bënim copë, çdo darkë nëna kur kthehej nga puna, më arrnonte pantallonat duke vënë nga një arrnë të re, mbi të vjetrën.
Qëndrova në krye të kësaj pllake nga ku duket sheshi përpara dyqaneve, në qendër të fshatit. Dy “Xhip”-sat e zinj ishin parkuar në këtë shesh gjithë gur, pesë polic me rroba ngjyrë blu të errët, patrullojnë veç e veç, që nga sheshi deri lart shkallëve që të çojnë në shtëpinë e kulturës, pranë të cilës në të dy krahët ndodhen zyrat, ajo e Këshillit, e Kryesisë, e Llogarisë dhe ajo e Partisë.
Fshatarët nxitojnë për në punë me drapërin dhe torbën e bukës në krah, ndaleshin të frikësuar kur shihnin këtë skenë shtet rrethimi, disa ndërronin rrugë, disa që s’çanin kokën i binin mes për mesi këtij shtetrrethimi.
E hodha vështrimin rreth e rrotull, vura re se policët nuk ishin vetëm, në distance, në qoshe të rrugëve lart nga bregu dhe nëpër baçe, patrullonin njerëz të Partisë të armatosur. Nafiz Agako, sekretari i Partisë të fshatit, Zijadin Kakaci, Duro Murataj, të cilët ecin paralel me mua duke e ngushtuar rrethimin. Tani e kisha të qartë se gjithçka ishte kundër meje. Në momente të tilla kritike, secili kërkon t’i shpëtojë rrezikut, por për mua tani ishte tepër vonë për të bërë tentativë.
E mblodha veten, e bëra zemrën gur duke thënë me vete: “Kaso, veç skllavërisë, nuk humb asgjë, ç’ka për të ndodhur, të ndodh, shko përpara”!
Ecja në drejtim të zyrës Këshillit. Vështrimi i policëve, i njerëzve të Partisë të armatosur, ishte nga unë, vështrim bishash të cilat prisnin viktimën e tyre të futej në kurth. Nuk e di, apo mu duk mua sikur natyra, fshati, dhe gjithçka kishte ndërruar këtë mëngjes, të 21 qershorit 1973.
Trokita në derë të zyrës së Këshillit: “hyr” – foli Kryetari i Këshillit, Rexho, zërin e të cilit e njihja ashtu siç njeh i zoti të lehurat e qenit të tij. Ky njeri, është personazhi më negative në jetën e fshatit tim. Nuk jam në gjëndje të bëj portretin e këtij njeriu, të përshkruaj karakterin e këtij tipi negativ, nuk ma qas ndërgjegja që nga goja dhe pena ime të dalin banalitete, por mund të them këtë: që ky njeri urrehej nga gjithë fshat. Veç funksionit si Kryetar Këshilli, ky ishte dhe brigadier. Ua plaste shpirtin anëtarëve të brigadës. Metri i tij ishte 10-15 cm. më i madh, hante në kalem dhe zigj nga djersa, mundi, i fshatarëve. Mjer ata fshatar që kishin fatin e keq të ishin në brigadë të tij, shumë nga të cilët në darkë ktheheshin në shtëpi pa ditë pune. Ky dinsez vet shkruante, vet vuloste.
E hapa derën, ngritur në këmbë përpara tavolinës, priste Kryetari i Këshillit, kurse pranë dritares që shihte nga dyqanet, i ulur në karrike, ishte një burrë i shëndoshë me mustaqe të zeza pis e gjyslyqe dielli, të cilat dukej se i jepnin “prestigj” dhe rëndësi personit të tij, në këtë zonë të pa qytetruar e të varfër. Vështrimin e kish përqëndruar në qëndër të fshatit. Mbi tavolinë, një çantë e zezë, gjysëm e hapur, ku dukeshin disa dosje dhe një palë hekura, të lëna aty ndoshta me qëllim. Qetë – qetë, sa hyra brenda i përshëndes.
“Mirmëngjes”, ma ktheu Kryetari i Këshillit, kurse burri që ishte ulur, i cili kërkonte t’i jepte akoma rëndësi vetes së tij, as që e hoqi vështrimin andej ku e kishte. Me një mënyrë tepër pompoze, gjithë delikatesë, e hodhi këmbën mbi këmbë, mori cigaren që pothuaj ishte djegur në takatuke, e shkundi hirin, e thithi nja dy – tre here duke nxjerrë tymin nga goja me stil. Në të gjitha këto veprime, u mundua të imitojë dedektivat e filmave policesk.
“Përse më keni thirrur…”, ky nuk arriti ta mbarojë fjalën, hapet dera, brenda hyri Punëtori Operativ i Sigurimit të zonës, një burrë mesatar, zeshkan, i cili rrinte gjithmonë i veshur civil. Ndërkohë, burri i madh, i ulur pranë dritares, u rrotullua, hoqi gjyslyqet për të parë më mirë, duke i bërë me shenjë Kryetarit të Këshillit të dilte.
“Po, të deshëm pak” – vazhdoi ky fjalën e lënë përgjysëm nga Kryetari i Këshillit. Buzët e këtij njeriu ishin të kuqe flakë, zverku i tij gjithë pala dhjami, barku tij i madh, flisnin për një jetë të mirë, tepër të rehatshme të këtij burri, që s’njihja.
“Ti je Kaso Hoxha”? – Pyeti rëndë.
“Po”, – ju përgjigja.
“Cilin ke shok”? – Vazhdoi
“Për çfar shokë” e ke fjalën”?
“Dua të të them”, – vazhdoi ai, “se nëqoftëse ndodh diçka, apo arratiset ndonjëri, ta dish se rëndon mbi kurrizin tënd, pra të na thuash për gjithçka që din pa humbur kohë”.
“Shok dhe miq kam gjithë fshatin zotëri, a mund të më thuash se cili je? Kur nuk ju kam parë”.
“Hee!… Ashtu?… Nuk do të flasësh, mos u bëj merak do më njohësh mire”,
I bëre xurxull nga inati, nxorri nga çanta një dosje me kapak të hirtë, e vuri përpara meje.
“Firmose këtë!” – urdhëroi gjithë inat.
“Eshtë vendim i lëshuar nga Prokurori i Përgjithshëm (Dhori Panariti) për arrestimin tuaj, akuzoheni për veprimtari armiqësore kundra Partisë dhe pushtetit popullor”, – përfundoi duke më zgjatur një laps që ta firmosja.
“Jo! Zotëri! – unë nuk firmos vdekjen time, më kërkojnë fëmijët, ata kanë nevojë për mua, unë i dua ata, kam detyrime si gjithë prindërit ndaj familjes. Ti me atë firmë që kërkon të vë unë, ti nuk më vret vetëm mua, por gjithë familjen time, gjithë farefisin tim” – kundërshtova unë.
“More lëri ato ti, po të doje nuk i kundërviheshe politikës së Partisë palo armik! Do firmosësh apo jo? S’kam kohë të merrem me ty!” – Bërtiti Halit K. dhe damarët e qafës i ishin fryrë nga nervozizmi. (Halit K., hetuesi i Degës Punëve të Brendëshme).
“Armik i qelbur!” – shau me zë të lartë duke i dalë copra pështyme bashkë me fjalët.
“Po zotëri, një nga ne të dy është armik i Popullit!” – e kundërshtova, duke mos i marrë parasysh se do ta paguaja me jetën time.
“Pusho, mbylle gojën, do të thyej brinjët!” – ulëriti, duke u afruar me orvatje që të më godiste. Unë nuk luajta nga vëndi ku qëndroja në këmbë, e vështroja këtë fytyrë të ndyrë me urrejtje, këtë “bishë” që tani ishte tepër vonë t’i shpëtoja thonjëve të tij e këtyre egërsirave të tjera pa shpirt.
Kujtoja këshillat e motrave Vito dhe Bardha, që gjithnjë më thoshin: “Mos Kaso, aman mos fol, mos shkruaj, këta të kalbin në burg”. Unë nuk i mbaja vesh as motrat, as prindërit. Nuk pajtohesha me skllavërinë, me mjerimin tim, me fukarallëkun e popullit tim, s’kisha ç’të humbja veç zheleve që më vareshin në trup.
“Lidhe qenin!” – urdhëroi, Operativi i Sigurimit që rrinte në këmbë pas derës, i gatshëm për të zbatuar urdhërat e eprorit të tij. Ai nxorri hekurat nga çanta e zezë, të dy “bishat” më mbërthyen nga duart, m’i përdrodhën me sa fuqi që kishin, duke i kthyer nga mbrapa shpine, më futën hekurat duke i shtrënguar deri në vidhën e fundit. Pas pak duart m’u mpinë, sepse qarkullimi i gjakut u ndërpre. Dhembja ishte e pa durueshme, por zemra ime ishte më hekur, se hekurat e tyre.
“Çfar ke në shtëpi, ndonjë gjë të ndaluar?” – pyeti bark- madhi. Unë nuk ja dija emrin këtij njeriu, por kisha dëgjuar se Hetuesa të Sigurimit ishin Niko Zh., Halit K.
“Për çfar gjëje të ndaluar e ke fjalën?” – pyeta dhe mendja më shkoi tek ato pak shkrime në vargje, që përmbledhjen e kish quajtur: “Vite të rinj, ditë të zeza”. Aty mblidhja shkrime gjatë ditës dhe në darkë i hidhja në fletoren e madhe, këtë fletore e fshihja në një vrimë të fshehtë në dollapin tim, ku as nëna, as gruaja ime, nuk e dinin. Në qoftëse këta do ta gjenin, mua më priste vdekja. Të gjitha vargjet, pothuaj kishin karakter politik.
Sidomos vargjet “Të urrej” dhe “Kënga e kazmaxhiut”, tek të tjerat ndjehej vetëm sarkazëm për regjimin. Para disa muajve, dikush më vodhi dhe bllokun e shënimeve, nuk isha i sigurt 100%, por dija se atë ditë që e humba atë bllok me shënime, pranë kisha Haki Fuatin, djalë i tetos time. Në bllok kishte pak shkrime që shprehnin urrejtje për Partinë e Enverit, duke thurur lavdi Grupit të Teme Sejkos dhe Tahir Demit. Këto materiale ishin të mjaftueshme për të më varur.
“Mos ke armë ose materiale të tjera, do jetë më e lehtë për ty të na tregosh, para se ti gjejmë ne!” – vazhdoi bark- madhi./Memorie.al
