Shokut tim, Xhemail Mustafës
Unë endem në dhe të huaj
Derisa hija jote ngrin
Mes tempujsh
Në pikë të ditës
Në prag të shtëpisë
Vdekja nuk ec më tej
Është shndërruar në torzo
Me hijen e rruzullit tënd
Rrokulliset fushave të natës
Deri te syri i ngulur në një pikë
As agimi s’del prej atij zhgualli
Me na zgjuar të mërrudhur
Rrëzë statujave pa trup
Varur gërshetëve të ujvarës
Që rrëkëllehet me furi
Çdo gjë jotja u bë akull
Dhe gjaku një perde e rëndë
Lëshuar përgjithnjë në grykën
Nëpër të cilën s’hyn më drita
As pikëllimi kurrë nuk ikë
Bern, 23 nëntor 2000
ObserverKult
Lexo edhe:
SHAIP BEQIRI: KONTURËT E PAKRYER PËR NJË VEPËR TË PËRKRYER
(Bajram Sefaj: “Përballë Kolosit”, Faik Konica, 2021 – Prishtinë)
I ndodhur në prag të të tetëdhjetave, më se gjashtëdhjetë prej të cilëve i ka kaluar me penë e mikrofon në dorë, para letrës së bardhë e llambave të ndezura të kamerës, Bajram Sefaj mëton të vërë kulmin e tërë kësaj përvoje krijuese brenda kapakëve të një libri aspak të rëndomtë për Ismail Kadarenë dhe për veten e vet.
E kujtoj shkrimin e parë të këtij autori “Shkruan Ymeri pa u ndalur…”, botuar në Prishtinë para plot gjashtëdhjetë vjetësh, një portret krejt i rëndomtë për një djalosh që kishte botuar vjershën, skicën dhe tregimin e parë, për të ndjekur një jetë të tërë njeriun që në tërë këtë kohë epokash të ndryshme nuk ka bërë asgjë tjetër përveç që ka mbajtur të gërshetuara deri në shkrirje të plotë gazetarinë dhe letërsinë.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
