Shiroka në dimër
Nuk ka mё zogj. Fluturimet u fshinё
Asgjё veç grunti primitiv i shiut.
Bregu mendohet tek kёmbёt e ujёrave
Duke ёndёrruar verёn qё shkoi.
Nё rёrёn e harresёs unё mbledh
Qeramikёn e portretit tёnd.
Sa e shkurtёr kjo verё, o Zot!
Njё grusht rёrё dhe njё grusht diell.
Tёrё kalendari i verёs vetёm me njё tё shtunё
Dhe tёrё e shtuna vetёm me njё puthje!
