Përkujtim për djalin tonë të mirë, Luranin
Nga Xhabir Ahmeti
Ti do të jesh pjesë e këtij oxhaku të vendosur në themelet e gurta të kujtesës që nuk shteret
Ikën, u tretën thuajse njëmijë e njëqind ditë të gjata pa Ty.
Sot pas tre vjetësh që kur u largove Ti, e ngritëm pllakën e zezë mbi vendprehjen Tënde. Jemi tërë familja Jote: e kemi edhe Arbën aty. Aty janë edhe kolegët e tu të Teatrit dhe dy kolegë e një kolege të teatrit e filmit nga Stambolli.
E shikojmë foton Tënde në rrasën e ftohtë dhe zgjohen me mija imazhe të cilat Ti i ke pikturuar me buzëqeshje dhe i ke vendosur në kujtesën tonë.
Këto kujtime përballë rrasës së ftohtë shndërrohen pastaj në emocione të ngarkuara me pikëllim. E nëpër heshtjen tonë të shoqëruar me lot ndjehet si ikën e pamëshirshme koha.
Ajo bashkë me erën sikur thonë në duet: po jua lëmë harresën! Pastaj bie heshtja! E unë atëherë thashë: nuk e marr me mend dot heshtjen pranë Luranit! Pastaj heshtja marshon nëpër mbretërinë e vet të këtij qyteti të shtemët.
Përreth nesh janë me mijëra vendprehje që bëjnë presion ta pranojmë realitetin e hidhur se shtëpinë tonë nuk do ta stolisë më prania Jote. Edhe era e lehtë pranverore përsëri fryn. E ftohtë. Si dita e kobshme e njëzet e pesë marsit.
Duket sikur era e këndon një këngë pikëllimi me titullin “E kaluar kjo që ju ka ndodhur juve”! Por jo, jo! S’jemi me këtë këngë, jo! Nuk do t’i dorëzohemi këtij presioni!
Ti gjithmonë do të jesh E tashmja dhe ardhmja e kësaj shtëpie. Le të kalojnë muaj, e le të kalojnë vite!
Dije bir se edhe pas kësaj kohe të gjatë e të mundimshme pa Ty, imazhet që na zgjohen nga pamënia të cilën e kam përpara derës sime të qelqtë që shikon kah parku dhe kah shkolla ndonëse nuk e kthejnë dot ngjyrën gazmore që e kishin kur ishe Ti me ne, ne ende e ndjejmë këtu ngrohtësinë e përqafimit Tënd.
Le të vazhdojnë të rëndohen visoret kah malet me përhimtësi, le të na flasë edhe realiteti se parkun nuk e stolis më prania e harabelave, le të rrallohet edhe gugatja e pëllumbave që na zgjonin herët, le të mos na përsëritet i plotë edhe gëzimi i fshehtë i natyrës që duke e sjellë pranverën i zgjonte kandrrat, madje edhe fakti se nuk jemi më të sigurt se a do të kthehen sërish dallëndyshet në ballkonin Tënd ku qëndroje duke lexuar skenarë e drama, le të lëshohet një heshtje e rëndë e ngjyer në llahtar me tërë peshën e vet në këndin Tënd në ballkon, dikur plot dritë, le të jetë inatmadhe dhe e frikshme vetmia e cila e ka ngritur lartë shpatën dhe e vringëllon atë mbi ne për ta bërë të prekshëm kërcënimin pasi na e ka plagosur rëndë shpresën që kishim sa ishe në mesin tonë, le të rrijë ulur këmbëkryq vetmia aty dhe le të bëjë roje që të mos e kapërcejmë rrethimin e hekurt të kësaj shtemësie vrastare, le të jenë të gjitha këto, le të sillen rreth nesh e le të na kanosen kështu, pa marrë parasysh të gjitha këto Ti je dhe do të jesh pjesë e këtij oxhaku të vendosur në themelet e gurta të kujtesës që nuk shteret.
Të duam biri im, të duam shumë!
ObserverKult
Lexo edhe:
XHABIR AHMETI: KACAFYTEM ME PIKËLLIMIN…
Nga Xhabir Ahmeti
Shkojmë në mëngjes me gjyshin kah kurtnajat, arat krejt afër shtëpisë, që shumëkush tash i quan ograja. Dielli ka dalë ka kohë. Ai duket i vogël, por rrezet e tij që vijnë kah ne pjerrtas kanë filluar të djegin. Bimët edhe kafshët e mirëpresin pas shiut të djeshëm.
Bari tash thuajse harliset në rritën e tij, kurse kandrrat janë vënë në lëvizje. Larg në veri largohen rrëshqanas disa re, duke e lënë rehat kaltërinë e pafundësisë së qiellit. Gjyshi e mban një drapër në dorën e majtë, në të djathtën një cigare, kurse unë eci në krahun e majtë të tij, si një ushtar i frikësuar që ka në krah të djathtë oficerin e sertë. Fryn freskia e mëngjesit nga gryka madhështore e Malit Sharr që e kemi mbi fshat e m’i lëviz flokët e gjata.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
