Përkujtim për djalin tonë të mirë, Luranin
Nga: Xhabir Ahmeti
U bënë njëzet muaj, biri im. Njëzet tërmete në shpirtin e Nënës tënde, e cila çdo ditë e kalon duke qarë rininë tënde të këputur për gjysmë. Në atë vaj e në ata lot s’e dallon dot njeriu a është shi e rrëmet apo janë lotët e Nënës që bëjnë vërshime në shtëpinë tonë e cila gjëmon nën barrën e vetmisë që u ngrit pas Teje duke marrë pushtetin mbi këtë kullë të cilës Ti i dhe emër.
E qan Nëna e rininë Tënde që u ndërpre në kulmin e krijimtarisë tënde artistike, mu në çastin kur kishe planet më ambicioze, kur po i prekje kulmet e kur s’kishte pengesë që mund të të dilte përpara në shtegun e realizimit të ëndrrave në lëmin e filmit dhe teatrit, duke dhënë kështu kontributin për rritën e këtyre arteve aq të nevojshme për përparimin tonë.
Ti, biri im, ishe kuptimi i jetës së Nënës. Te buzëqeshja jote rrinte e strehuar çdo ëndërr e Nënës. Ishte. Po tash kur kjo buzëqeshje u vendos në kujtime, ëndrrat e Nënës u tretën. Realiteti i saj u bë dhembje e pikëllim.
U bënë njëzet muaj pa Ty. Njëzet dimra të gjatë dhe të ftohtë dhe rrethim me akull polar për motrën Tënde, Lindën, biri im. Ajo e ka vështirë pa dorën Tënde të fuqishme të ndihmës që gjithmonë rrinte e shtrirë si siguri për të. Nuk ka kah i vjen asaj ngrohtësia siç i vinte para njëzet muajsh nga fjala jote, nga guximi yt për t’u ballafaquar me të gjitha problemet, nga siguria jote që shpinte gjithmonë kah fitoret, nga dashuria jote e vëllait për motrën.
Nuk ka kush ia sjell tash asaj ato çaste me gëzime të imta që e bëjnë mozaikun e jetës. Shpresat që i kishte ajo, ato shpresa interesante që lidheshin me të ardhmen e bardhë tuajën, tash janë një e kaluar. Ajo dritë që e bëje Ti në fund të tunelit për të, nuk duket më!
U bënë njëzet muaj pa Ty, o shpirti i babit, dhe bija jote, Arba e vogël, që shkon në klasën e dytë në shkollën fillore “Shkolla e kuqe” në Tiranë e që duket aq e gëzuar, megjithatë e mban një fshehtësi në zemrën e saj të vogël. Ne e dimë cila është ajo fshehtësi – dhembja për mungesën Tënde në jetën e saj.
Dhe, ajo fshehtësi i del dhembshëm në sipërfaqe kur mësuesja i pyet fëmijët sa anëtarë të familjes jeni. Atëherë Arba thotë: jemi gjashtë anëtarë: babi, mami, gjyshi, gjyshja, emta dhe unë. Ja, ajo nuk të hedhë Ty në të kaluarën, por të mban gjithmonë pranë, siç e mban fëmija pranë vetes babin. Dhe, do të të mbajë gjithmonë. A harrohet babi?! Sa të do Arbushi, biri im, sa të do! Tash ti nuk je t’ia shtrish dorën, por është emri Yt që do t’i prijë asaj nëpër labirintet e jetës.
Kaluan njëzet muaj, biri im, kaluan tetëdhjetë ditë të Afërditës, e cila thuajse e ngriti kurthin e llahtarit për Ty, duke e përdorur dorën e ligë të Mahaonit të rremë që shtirej sikur është miku Yt. Pasoi gjithë ajo kohë pa Ty. Zbrazëti, kotësi tash kam nën këmbë, siç e kisha krenarinë dhe sigurinë kur të kisha pranë. Pa Ty qetësia e heshtja janë bërë aq shurdhuese.
Gjithçka është e zbrazët: dhoma jote, shtëpia, lagjja, skena e teatrit, gjithçka, gjithçka! Vetëm dashuria që ke pasur për ne na mban dhe gjurmët e fjalëve tua që kanë mbetur në ajër!
Të duam, biri im, të duam shumë!
ObserverKult
Lexo edhe:
SHKRIM PREKËS I BABAIT TË AKTORIT TË NDJERË: NËNA JOTE RRI NË DRITARE E TË PRET TË KTHEHESH…
XHABIR AHMETI: KACAFYTEM ME PIKËLLIMIN…
XHABIR AHMETI: LURAN BIR, PO E PRESIM ZËRIN TËND TË NA NXJERRË NGA VETMIA QË DJEG…
