SIPAS TEJE NJË DASHURI E FSHIN NJË TJETËR
Dhe kështu është, e dashur, e megjithatë në dashuri jo gjithçka
I përket shigjetës dhe drithërimës
Fillimeve të gabuara
APO PLAGËS QË TRULLOS
Të gjitha kënaqësitë, të gjithë dhimbjen
BINJAKE E VDEKJES, METAFORË E LINDJES
VIKTIMAT E EROSIT I MBIJETOJNË KRIMIT
E megjithatë, në mënyrë të gëzueshme
Janë agjentë pasivë
Të autorëve të saj në një çast të mistershëm
DHE ATA NUK HARROJNË
TË PAKTËN UNË NUK HARROJ:
KUJTIMI IM PËR TY
Si në atë pikturë të Magritte ku qielli i agimit
Ende nuk e ka shpërbërë natën në rrugë
As hënën e tij të çmuar: dritën e pritur
Në dritërrugën që ndriçon errnueshëm atë rrugë
PO, ËSHTË E VËRTETË, OKSIMORONI
NUK ËSHTË ASGJË MË SHUMË SESA NJË METAFORË
Dhe fajtore e paramendimit
Jo unë, të paktën shpresoj që jo, nëse do të të thoja ty:
NJË DASHURI NUK E FSHIN NJË TJETËR
KUJTESA, GJITHASHTU
DASHURON SIPAS MËNYRËS SË SAJ
Dhe, siç ka thënë dikush, “Harresa nuk ekziston.”
“Jehona e një sonate tjetër” nga Enrique Lihn
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
ObserverKult
Lexo edhe:
