Rabindranath Tagore:
Do të doja të ulesha pranë teje në heshtje, por nuk kam guxim: kam frikë se do të më kërcejë zemra përpjetë. Prandaj flas budallalliqe dhe e fsheh zemrën time pas fjalëve. E trajtoj mizorisht dhembjen time nga frika se ti mund të bësh të njëjtën gjë.
Rabindranath Tagore shkroi shumë tregime, novela, poema dhe drama, si dhe kompozoi muzikë dhe shumë këngë. Shkrimet e tij ndikuan shumë në kulturën bengali gjatë fundit të shekullit të 19-të dhe fillimit të shekullit të 20-të.
Ngaqë Rabindranath Tagore (1861 – 1941) njihet më së shumti si poet dhe në vitin 1913 ishte shkrimtari i parë joevropian që iu dha Çmimi Nobel për Letërsinë.
Çmimi Nobel në Letërsi (1913) iu dha, për shkak “të vargut të tij thellësisht të ndjeshëm, të freskët dhe të bukur…”
ObserverKult
—————————
Lexo edhe:
FRAGMENT NGA “GJENERALI I USHTRISË SË VDEKUR” I ISMAIL KADARESË
Kapitulli i njëzetenjë
Nga Ismail Kadare
Gjenerali ecte përpara, duke shkelur nëpër gropat e mbushura me ujë, dhe prifti i vinte pas. Kaluan rrugicën e ngushtë, dolën te sheshi i fshatit, i ranë përqark kishës së vjetër dhe papritur humbën udhën në errësirë.
U kthyen përsëri pa folur asnjë fjalë, gjenerali përpara dhe prifti pas, dhe kaluan prapë te pusi i fshatit, te klubi dhe përpara kishës, por shtëpinë nuk e gjetën dot. Dy herë dolën në të njejtën pikë dhe këtë e kuptuan nga kumbonaria e kishës që nxinte mbi kokat e tyre.
Frynte kaq shumë, sa që dukej se era dhe shiu do ta lëviznin këmbanën dhe ajo do të gjëmonte papritur atje lart.
Dora që mbante thesin i qe mpirë.
Tekstin e plotë mund ta gjeni KËTU
