Nga Teodor Fontan
U enda posht’ e lart së koti,
Gjer larg kërkova lumturi,
Kështu u rrejta mot pas moti,
Po gjithë ç’gjeta ishte vetmi.
Dëgjoja jetën se si zhurmonte,
Ia shihja dritën plot farfuri,
Po s’ishte dritë që të më ngrohte
Dhe ajo jetë ish-kotësi.
Në fund u ktheva te vend i vjetër
Dhe tek e vjetra dashuri,
Ku më s’e ndjeva mallin tjetër
Që tej më shpinte në largësi.
Se botë e huaj me fyerje vetëm
Di ta shpërblejë çdo miqësi.
Atdheu e shtëpia, këto që mbeten,
Janë dhe botë dhe lumturi.
Përktheu: Petraq Kolevica
LEXO EDHE: Rrëfehet bashkëshortja e Petraq Kolevicës: Si më kërcënuan sigurimsat në zyrë! Do të degdisim…
Konstruktorja e ndërtimit të shumë objekteve industriale dhe shoqërore në gjithë Shqipërinë rrëfehet për kapitullin profesional në jetën e saj. Pesha e përgjegjësive, mandej martesa me arkitektin e mirënjohur, Petraq Kolevica, do e lëkundte jo pak jetën e saj familjare.
Akuzat direkte politike ndaj të shoqit dhe si ai i shpëtoi burgimit. Survejimet e shpeshta të Sigurimit të Shtetit në zyrën e saj të punës apo tentativat e akuzave për sabotim në spitalin e Përmetit janë vetëm një pjesë e eksperiencës jetësore të gjermanoshqiptares, Edith Logoreci Kolevica.
Tregon për këtë pjesë të bukur të jetës së saj…
Pakkujt që lëviz kalimthi nëpër Shqipëri apo që rastësia e çon nëpër qytete të ndryshme të vendit, e di se shumë prej ndërtesave të rëndësishme publike, si spitalet shtetërore apo objekte industriale, si fabrika dhe uzina (sot të dalë jashtë funksionit dhe të braktisura në mëshirë të fatit) mbajnë autorësinë e punës së një shqiptaro-gjermaneje, siç është edhe Edith Kolevica.
Inxhinierja e ndërtimit, që u njoh me zbatimet në terren që në moshën 25- vjeçare, edhe pse me nota nostalgjie, tregon për këtë pjesë të bukur të jetës së saj, që i ka dhënë më shumë se kënaqësi. Puna e bërë me përkushtim e profesionalizëm do të vlerësohej shumë vite më vonë me disa fletushka lavdërimi apo medalje pune, që një Zot e di se kujt i hyjnë në punë! Të paktën, protagonistes, e cila gjithnjë ishte e shënjestruar për t’u larguar nga puna, e që asnjëherë nuk përfitoi si kolegët e saj rritjet e përvitshme të pagave, nuk i vlejtën asnjë kacidhe.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU
