Poezi nga Pablo Neruda
Dhe tani je e imja, shplodhu në ëndrrën tënde brenda times,
Dashuria, dhimbja dhe puna le të flenë tani,
Nata vëhet në lëvizje nga rrotat e padukshme
dhe ti pranë meje, e pastër, si qelibar i fjetur.
Asnjë tjetër nuk do flejë me ëndrrën time e dashur,
ti do ikësh, ne do ikim të shoqëruar nga ujërat e kohëve,
askush tjetër nuk do udhëtoje hijen e saj me mua,
vetëm ti, përgjithmonë e gjelbër,
përgjithmonë diell, përgjithmonë hënë.
Duart e tua kanë hapur grushtin delikat
dhe lanë të rrëzohen pa drejtim, gjurmët e tyre të buta.
Sytë e tu vetëmbyllen si dy krahë gri,
ndërsa unë ndjek ujërat që t’i sjell,
e që më çojnë në vazhdim.
Nata, toka, era, përshëndesin fatin e tyre
dhe unë, jo vetëm që nuk jam pa ty,
por unë vetë, jam ëndrra jote…
Shqipëroi: Fatos Arapi
ObserverKult
Lexo edhe:
“KAM QENË I MARRË, O NËNË MË FAL…” POEZINË E TEODOR KEKOS E LEXON RUDINA PAPAJANI
