Nga Xhabir Ahmeti
Quhej Emirë. Fqinjët thoshin se emri nuk i përgjigjet karakterit të saj. Ndoshta ishin xhelozë. Jo ndoshta, po ishin. Emira i kish sytë e kaltër, si sahati i hoxhës, një qafë të gjatë me lëkurë të njomë, thuajse të tejdukshme.
Mund të thuhet lirisht se uji i dukej si i rrjedh teposhtë fytit të saj të ri. Kishte një fytyrë engjëllore që në shikim të parë të bënte për vete, kurse në faqen e majtë gjithmonë i bëhej një birë si pipth trëndafili kur buzëqeshte, duke i zbuluar kështu dhëmbët e bardhë si inxhi. Nuk kishte burrë i cili nuk digjej pas saj. Ajo ua kthente shpinën të gjithëve.
“Emirë, moj, ditët shkojnë, rrudhat vijnë”, i bënin vërejtje motrat e saj që ishin bërë shtëpi me plot fëmijë.
“Ka kohë”… përgjigjej gjithmonë ajo, kurse prej zërit të saj sikur dilte tymi i njëfarë pikëllimi i cili djeg prej brenda.
Vitet kalonin shpejt mbi shpatullat e saj. Një, dy, tri… E rralloheshin shkuesit. Kur u bënë pesëmbëdhjetë. Nuk trokiti kush më në derën e saj. Askush nuk u paraqit t’ia kërkojë dorën.
Ose t’i ofrojë dashuri… Dhe… Dhe në fund edhe dielli i cili për çdo ditë të perëndisë e çonte nga një duajëz të rrezeve të arta në dritaren e saj ta gazmonte, tash e anashkalonte.
Në sytë e saj nisi turbullira ta zëvendësojë kthjelltësinë e të pamit. Tash kur dilte në kopsht ajo, pemët nuk ia falnin më atë magjinë e blerimit e cila të mbush me frymëzim.
Një ditë të bukur, për çudi, te dera e Ermirës e cila tash e sa vjet jetonte vetëm, u paraqit një zotëri i thinjur, me republikë me strehë të madhe në kokë, me një shall të mëndafshtë rreth qafe, me bastun në krah. I ra ziles në derën e saj. Deri sa priste, zotëriu i rruar e i kruar për mrekulli shikonte përreth, e derdhte krenarinë e vet dhe një gëzim misterioz prej të cilit çelnin trëndafilat në kopsht. Prej syve të tij të kaltër sikur fluturonin si zgjua bletësh shigjetat e Erosit, ndërsa vetullat e tij të holla i ngjanin harkut të bërë mjeshtërisht.
Ajo doli, kurse ai u prezantua:
“Mirëdita, e nderuar, shpresoj se ju kujtohem… Unë jam…
“Rron”! tha ajo me një zë mezi të dëgjueshëm të butë të femrës dhe u alivanos para tij. Era e lehtë ia shpërndau flokët që aty-këtu kishte ndonjë fije të thinjur. U duk fytyra e saj si e perëndeshës Afërditë. Pastaj asaj i ra të fikët.
Zotëriu i veshur mirë e mori në krah, u nis drejt kopshtit dhe u tret midis lulesh. Në qiell atëherë u paraqitën yjet që lëvrinin të cilat shkonin me turr drejt pullazit të shtëpisë së saj.
Gjethet e drurëve nisën të dridhen dhe derdhnin nota gazmore në dur poshtë në bar. Pastaj u bë natë. Kurse të nesërmen fqinjët thanë se me sytë e tyre e kishin parë Emirën si fluturonte varur për reshë. Të tjerët pohonin se kishte ikur me një burrë të panjohur.
ObserverKult
Lexo edhe:
ËNDRRA E PERANDORIT, TREGIM NGA NDUE UKAJ
Nga Ndue Ukaj
Të gjithë frikësohen nga ëndrrat dhe për këtë u binda kur dëgjova për një perandor të madh, që s’i përkiste as kohëve shumë të largëta dhe as shumë të reja, të cilit një ëndërr ia kishte copëtuar zemrën aq shumë, sa që e kishte çuar drejt vdekjes.
Krejt kjo kishte ndodhur në një prill të ftohtë që s’mbahej mend nga njeri i gjallë, dhe në një ditë, kur perandori kishte mbetur i vetëm në shtëpi.
Njerëzit – as atëherë dhe as sot – s’mund të besonin se perandori, njeri shumë i fuqishëm, përpara të cilit përulen i madh dhe i vogël, mund të mbetej qyqe vetëm në pallatin perandorak, por ja që një gjë e tillë kishte ndodhur dhe ajo natë për të u shndërrua në natë tmerri.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
