Përqafomë… tregim nga Aturo Huerta
Përqafomë! Lëri krahët e tu të ma heqin të ftohtin, lërmë të dëgjoj rrahjet e zemrës tënde! Përqafomë që të më iki frika, që ngrohtësia e trupit tënd t’i jap forcë qenies time të dobët!
Përqafomë! Vetëm një çast, vetëm për disa sekonda, se ashtu iluzionet e mia do të gjejnë strehë te shpirti yt, se ashtu dashuria ime nuk do të ndihet e humbur, se ashtu do të kem arsye ta mbush qenien time me gëzim.
Përqafomë, me përqafimin tënd të ngrohtë, të madh, dhe do ta ndjej se koha ka ndaluar për disa sekonda, sekonda ku do të jemi të përjetshëm, ku e qara ndalet, ku sytë shkëlqejnë nga lumturia, ku lodhja e pritjes zhduket.
Përqafomë me vrullin e shpirtrave tanë dhe zemrave tona, ku një frymëmarrje të jetë jeta jonë, ku një fërtymë të jetë mirëpritja që buzët tona do t’i bëjnë njëri-tjetrit, përqafomë!… Vetëm përqafomë! Përqafomë dhe ta dish se, me të ndjerë praninë tënde, do të jem shumë e sigurt, sepse duke të ndjerë aq pranë, do të të njoh vërtet! Përqafomë, se dua të të ndiej afër, shumë afër!
Përqafomë! Vetëm përqafomë, sepse sot… kam shumë nevojë për ty!
Përqafomë!
Në shqip: Bajram Karabolli
ObserverKult
————————–
