Pastaj erdhe ti.
Dhe të mjaftoi vetëm një vështrim,
për të parë
prapa asaj hungurime,
pas atij trupi vigan,
thjesht një fëmijë.
E more
ia hoqe zemrën
dhe
fillove të luash me të,
si një vajzë e vogël me topin.
Dhe të gjitha;
zonja dhe vajza
mbetën të ngrira
si para një mrekullie.
“Të duash një, kaq?
Po ky të hidhet mbi kurriz!
Do të jetë ndonjë zbutës,
që vjen nga një kopsht zoologjik! ”
Por unë, unë gëzoja.
S’ka
më zgjedhë!
I tërbuar nga gëzimi,
galopoja,
kërceja si një indian në dasëm
kaq i lumtur ndihesha,
kaq shumë i lehtë.
Përktheu: Faslli Haliti
ObserverKult
—————-
Lexo edhe:
MAJAKOVSKI, RRËFIMI PARA VETËVRASJES…
Zonja Gaviola nuk mund ta mendonte se ato çfarë i thoshte djaloshi i çuditshëm shpesh për të, tek dera përbri, i kishte të vërteta. Teksa ajo shkoi ti çonte dy paketa cigare, pasi ai gjithnjë mbetej pa cigare, ai do ti tregonte se ishte gati të vriste veten. Ndjehej i rrënuar, me flokët e shpupurisura shprehej se vdekja ishte zgjedhja. Gaviola mendoi se ndoshta ka pirë. “I solla dy paketa. Edhe cigaret i mori përmes derës”, kujton ajo. Si shumë duhanxhinj të penduar, Vladimir Majakovski është gjithnjë pa cigare; nëse i ka, i mungojnë shkrepëset. Pesë muaj më parë ai kishte shkruar: “Jam i lumtur, plot fuqi / punëtor si / një kalë / ose pse jo, një aktor / ? / i rrumbullakosur / në fytyrë, / kam harruar ethet / dhe shtratin / ? / Qytetarë ? sot – / lashë duhanin!”.
Por sigurisht që ai s’mund ta linte duhanin. Kur ulej të shkruante cigarja ishte shoqëruesja më e mirë. Ai i ndizte ato njëra pas tjetrës pothuajse gjithnjë pa i thithur, duke nxjerrë shtëllunga të mëdha tymi. Pa to, nuk mund të shkruante deri natën vonë. Ishte ndoshta një nga punëtorët më të zellshëm të penës, aq sa dhe Tolstoi do ta kishte zili. Por në kohët kur zonja Gaviola i çonte paketat e cigares, poeti duket sikur e kishte humbur frymëzimin.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
