Nga Xhabir Ahmeti
Sot u mbyll një muaj nga çasti i kobshëm që u largove fizikisht nga ne Lurani ynë. Për katër a pesë ditë vjen maji, pranvera e vonuar. Muaji që aq shumë e doje. Se ky muaj e hapte skenën e madhe të lojës në natyrë për Arbën Tënde të vogël që mezi priste të dilnit bashkë. Dhe, ti kurrë nuk përtoje t’ia plotësosh dëshirat. Të gjitha, të gjitha.
Po kjo pranverë është tjetër. Është një pranverë pa Ty. Rreth e përqark nesh nuk vërejmë larmi ngjyrash. Në vend të tyre dominon një zymtësi e cila e ka mbuluar peizazhin me një tis zije që na bën me dije se bota ka ndryshuar tërësisht për ne. Ajo nuk është si ka qenë, sepse nuk je Ti ta mbushësh shtëpinë me gëzim e me shpresë, sepse nuk je Ti që aq shumë na doje, sepse nuk je Ti që ta marrësh Arbën përdore e të dalësh në piknik. Ta gëzosh. Dhe, ajo të krenohet që ka një baba aq të mirë, një baba aq të bukur. Një baba aq të dashur.
Kësaj pranvere të zymtë Arba vishet dhe vrap vjen te ne. Na shikon me ata sytë e bukur si sytë e Tu dhe na drejtohet neve që të heshtur e mbajmë barrën e pikëllimit siç e ka mbajtur Atlasi kupën qiellore mbi supe ose siç e ke mbajtur Ti barrën e familjes mbi shpatullat Tua: “A i shihni këto pantallona”?, na pyet Arba. Ne të gjithë e ngremë kryet, ndonëse me një shikim të lodhur. Atëherë ajo me një krenari të paparë na thotë: “Këto m’i ka blerë babi”!…
Përbirohemi nëpër dhembjen e papërshkrueshme nëpër të cilën nuk është lehtë të kalohet. Duhet ta shprehim kënaqësinë për “Pantallonat që m’i ka blerë babi”… Duhet ta mbrojmë lumturinë që Ti ia falje asaj. Kështu Arba orë e çast thotë: “Babi im, babi im”!… Dhe, asnjëherë nuk e largon përemrin im nga emri babi. Ah, sa të bukura janë ato pantallona, ajo bluzë që e ka blerë babi! Gjithçka që lidhet me babin, për Arbën është e mirë, e bukur…
Megjithatë ajo diçka parandien. Diçka nuk përputhet në rendin e imagjinatës së saj të bujshme fëmijërore. Se syri i Arbës, i bukur si syri Yt, e vëren se diçka nuk është në rregull që shumë njerëz hyjnë e dalin në shtëpinë tonë, se dajat e tezja nuk na lënë asnjë çast vetëm, ndërkaq vetëm babi i saj nuk është, si zakonisht kur ka pasur të hyra e të dala njerëzish. Babi që gjithmonë ka qenë heroi i saj. Babi i saj që kur fliste mbushej shtëpia me notat më gazmore. Pse s’është babi, vallë?, mendon ajo. Prandaj kërkon të dalë të shihet me shoqen e vet të kopshtit, Uratën. Ndoshta Arba, kjo vajzë e mrekullueshme, do që nga supet e saj të njoma ta heqë barrën e cila e mundon pse s’e dëgjon aq kohë zërin tënd të bukur atëror.
Për ne të tjerët kjo pranverë është e rëndë. Jemi mbledhur siç është mbledhur dikur familja trojane rreth Priamit kur e kanë humbur Hektorin. Dhe, lutemi për ty, dhe krenohemi me punën e madhe artistike që ke bërë, dhe të kujtojmë ty që munde të na falësh gjithë atë dashuri të gjithë neve të familjes së ngushtë, të familjes së dajave e të tezes në Prizren e të familjes së Edlirës në Tiranë.
Luran i dashur, ti ke qenë dhe do të mbetesh gjithmonë princi ynë! Të duam dhe do të të duam deri në frymën e fundit!
25 prill 2021
ObserverKult
