Ti shkove, megjithëse aq shumë deshe dhe luftove të mbetesh me ne, të vazhdosh ta mbash peshën e rëndë të familjes dhe të karrierës së madhe artistike. Ti shkove duke lënë pas vetes edhe qindra e qindra shokë që të respektonin dhe që të donin, djali ynë i mirë. Pas teje mbeti një natë e pa fund.
Nga Xhabir Ahmeti
Lumi po rrjedh i turbullt tash, Moti po përmbyset, kurse nënën në çdo hap e shoqëron emri yt me erë zymbyli. Babai mundohet të qëndrojë vertikalisht, mirëpo ai tash është një lis “me rrënjë lulesh”.
Muaji i katërt po e bën hapin e parë me boshllëkun e dhembshëm pa ty. Këto ditë janë sa katër shekuj biblikë. Prandaj ne jemi plakur aq shumë. Sa Noa.
Në këtë natë të gjatë kemi mbetur të lodhur në bregun e Lumit të Lotëve dhe e shikojmë barkën tonë që po fundoset. Ka rreth nesh një mallkim për shkak se e kemi respektuar vetëm rendin e mirësisë. Dhe me qindra pikëpyetje pse u ndërpre jeta jote mu në çastin kur po i jepte lulet më të mira, o djali ynë?
Shikojmë lartë retë dhe presim Hënën të përvidhet e të na lëshojë ndonjë rreze ta shohim të kaluarën në këtë terr që na rrethoi pa ty. Dhe, më në fund del Hëna e na e fal atë rrezen e pritur të zbehtë e të përvajshme. Atëherë duket vetëm dora jonë e shtrirë e ndihmës për fatkëqijtë që i ka vënë përpara rrëmuja e mallkimit e stërmbushur me sëmundje e tmerr. Urdhëroni miq, urdhëroni çfarë na ka ndodhur: bukë e kripë! kemi thënë e vazhdojmë të themi. Hallexhinjtë marrin bukë nga dora jonë dhe vazhdojnë shtegut të tyre duke na uruar: zoti ju ruajt, zoti jua ruajt fëmijët!
Fatkeqësisht djalin tonë të mirë nuk e ruajti!
Ne mbetëm me duar në gji…
Në një degë të shelgut aty në breg në natën e pa fund ku kemi mbetur vazhdimisht këndon zogu i zi. Pastaj në dritë të hënës e madhe del figura jote e ulur para një fletoreje duke shkruar. E dimë, e shkruan ëndrrën tënde të madhe ta bëje filmin për Skënderbeun me Mel Gibsonin. Sa i gëzoheshim edhe ne krahas teje kësaj ëndrre të madhe! Ja që kjo mbeti pa u realizuar.
Po mbeti ideja jote.
Ndoshta një ditë do të bashkohen forcat e aktorëve dhe do të bjerë në binarë normalë shteti dhe kjo ide do të bëhet realitet.
Ti për neve, për të gjithë neve që mbetëm pa ty dhe për këtë film që e pate ëndrrën më të madhe thoshe edhe njëqind ditë do të rri në spital dhe do të dal, doemos do të dal se s’ka si bëhet tjetër! Po nuk ndodhi ashtu, biri ynë. Asgjë nga fjalët e atij “shokut” tënd të madh nga spitali nuk dolën, sepse ai s’kishte qenë njeriu që e mendonim. Ai pa u lodhur shumë nga duart e veta i lëshonte njerëzit në duart e zotit, i lëshonte shumë lehtë, sepse belbëzonte gjithandej: Ne jemi myslimanë, ne jemi myslimanë dhe vishej çdo natë me sandale, sepse të shihte ty si Orfeun e veten si Hermesin.
Aoh çfarë miku!
Nga çdo qosh të mureve brenda e jashtë shtëpisë dhe në këtë breg del zëri yt i bukur në të cilin dominojnë notat e dashurisë së madhe për ne. Zë që na falte sigurinë.
Edhe kur dalim në kopsht dhe në dritë të Hënës e shohim fytyrën tënde engjëllore në trëndafilin e çelur. Pastaj biem në gjunjë e lutemi për përjetësinë të cilën do ta ketë emri yt. I vëmë duart tona që dridhen mbi trëndafilin erëmirë dhe kështu ta përkëdhelim fytyrën e bukur dhe e ndjejmë erën e mirë të shtatit tënd që del nga trëndafili.
Nëpër terr dëgjohen gjethet e mështeknave të parkut që e kemi pranë si këndojnë vaje për ty, djali ynë i mirë. Pastaj kur ndalet pak puhia i dëgjojmë hapat e tu që i afrohen shtëpisë sonë. Ne atëherë nuk kemi frikë nga ujqit e shumtë që sillen rreth shtëpisë dhe nga dora e zezë që synon ta rrënojë oxhakun që e ngrite ti.
Sa të duam, sa të duam, djali ynë i mirë! Dhe, do të duam gjithmonë. Emrin tënd do ta vendosim në piedestalin e amshimit! Se ti je djali ynë, por je edhe biri i vërtetë i këtij populli që të respekton.
ObserverKult
