Nga Mërgim Bekteshi
Në dorë mbante kanilën e vendosur nga infermieret dhe priste radhën për të marrë terapinë. Po bëhej viti i katërt radhazi në ballafaqim me sëmundjen që populli, nga frika, e quan “sëmundja e keqe”. Fjala kancer rrallë shqiptohej me zë; dukej sikur edhe vetë tingulli i saj sillte dënim.
Në analizat e para, pas një fotografimi me rreze X, mjekët sugjeruan se sëmundja kishte përparuar rëndë në mushkëri. Ai e dëgjoi këtë me veshët e tij, por e injoroi me një forcë kokëfortë. Teksa hipte në veturë, ndezi një cigare dhe thithi thellë tymin, me atë kënaqësi sfiduese të dikujt që do t’i tregonte jetës se ende ishte aty. E mbylli derën me një përplasje të fortë, sikur donte të thoshte: unë ende marr frymë.
Gjithmonë thoshte se zemrën e kishte prej gurgaci, një gur që mezi thërrmohet edhe nga çekani i një mjeshtri të shkathët. Dhe vërtet, asnjëherë nuk e diskutonte sëmundjen, as emrin e saj. Nuk e përmendte, nuk e analizonte, nuk e qante. Jetonte me një normalitet të çuditshëm, thuajse sfidues. Dilte çdo ditë për kafe me miqtë dhe me ata që i ndjente për zemër, fliste për motin, për politikën, për kujtimet e vjetra, por kurrë për trupin që po e tradhtonte ngadalë.
Në repartin e onkologjisë nuk u bënte përshtypje pacientëve të tjerë. Nuk i pyeste për hallet e tyre, as nuk kërkonte keqardhje. Merrte shërbimin dhe ikte shpejt drejt shtëpisë. Një ditë, një djalosh rreth njëzet e pesë vjeç, teksa priste në karriget e repartit, e pyeti:
– Axhë, si je?
– Kurrë më mirë – iu përgjigj ai. – Po ju, more çun, kënd e keni pru?
Kur djaloshi i tha se kishte ardhur vetë për terapinë, diçka iu drodh brenda, por nuk e shfaqi. Që nga ajo ditë, nuk bëri më asnjë pyetje. Merrte recetën e mjekut, për të cilin kishte krijuar një besim të heshtur, dhe për katër orë qëndronte i qetë në sallën e veçantë, pa bërë as edhe një ankesë të vetme.
Shijonte çdo stinë. Pranverën e ndiqte nga dritarja, verën e priste me kafe dhe konjak të ftohtë, vjeshtën me kujtime, dimrin me heshtje. Vizitat nuk e pengonin as atëherë kur gjendja iu rëndua ndjeshëm. Edhe kollën, edhe lodhjen, edhe dhimbjen i merrte si grip të zakonshëm. Nuk donte ta pranonte ndryshe.
Vetëm në vitin e fundit, kur shëndeti u dobësua aq sa nuk mund ta mbante më timonin e veturës, filloi të qëndronte më shumë në shtëpi. Por edhe atëherë nuk u ankua. Thjesht uli ritmin, si një njeri që e di se udhëtimi po shkon drejt fundit.
Kështu kaluan katër dimra, deri në verën kur mbylli sytë aq qetë, pa nxjerrë as edhe një “oh” të vetëm. Zemra prej gurgaci pushoi, jo e thyer, por e lodhur nga qëndrueshmëria.
ObserverKult
Lexo edhe:
MËRGIM BEKTESHI: LINDUR SË PRAPTHI, PËR TË PRISHUR MAGJITË E SHOQËRISË
