Nga Oriana Fallaci
“Xho, unë i urrej letrat. I konsideroj një mjet komunikimi për shurdhmemecët. Një letër nuk do të mundet kurrë të zbusë hidhërimin tënd, të të ndryshojë idenë që krijove për Amerikën duke njohur dy tipa si unë dhe Diku, të të shpjegojë se Amerika që nuk njohe, është më e mirë: më e rëndomtë dhe më e mirë, më e mërzitshme dhe më e mirë; një Amerikë që beson te ndershmëria, te morali, te liria: deri në atë pikë sa t’i lërë të pashqetësuar tipat si unë, si Diku dhe si ti; një Amerikë që mund t’i mbijetojë katastrofës së madhe nën kërcënimin e së cilës ne krijesat që nuk meritojmë të mbijetojmë, u takuam dhe luftuam njëri-tjetrin. Po të shkruaj pasi mësova se ia mbylle derën Riçardit, neve.
Është natë dhe vrarja e ndërgjegjes më zgjon nga gjumi; më kot i përsëris vetes se një letër nuk mund të mjaftojë aspak për të shpjeguar se nuk duhet të mendosh për dyert që mbyllëm pas krahëve apo që na përplasën në fytyrë, sepse, sa herë që një derë mbyllet, ne gjendemi përballë dilemës përfundimtare, o mua, o veten; o jetën, o vdekjen, dhe në zgjedhjen e njërës apo tjetrës merr fund liria jonë e brendshme.
Ti, për shembull, zgjedh të jetosh dhe ecën drejt rrugës që e mendon më të lehtë, meqë është me qarkullim të njëanshëm dhe pa kthesa, por e di shumë mirë se për një defekt në motor apo për një dobësi mund të biesh në një humbellë që në dukje nuk kish rrezik.
Ajo që do apo do të doje nuk varet nga ty: kjo është e vetmja siguri që më ngushëllon kur syri më shkon mbi një pasqyrë dhe pasqyra më kthen mbrapsht një fantazmë me mustaqe, me rrudha të zhgënjyera, krenari të zhgënjyer, ves të zhgënjyer.
Dhe mos i jep të drejtë atij që të thotë se fatin e bëjmë vetë apo që Shpresa e Zotit na mbron: nuk të mbron askush nga momenti që lind dhe qan, sepse ke parë diellin.
Je e vetme, e vetme dhe, kur je e lënduar, është e kotë të presësh ndihma, sepse nuk ka prind apo dashnor, apo vëlla që mund të humbasë kohën me ty: pak a shumë, ata të rrinë mbi kokë për një kohë të gjatë, mbase të mjekojnë dhe të japin për të pirë, por pastaj, në mënyrë të pakthyeshme, marrin rrugën ku edhe ata vetë do të lëndohen.
Kjo letër pra, mund të shërbejë vetëm për një gjë: të të japë një këshillë banale. Dhe atëherë dëgjomë, Xho. Lufta e vërtetë nuk është ajo për të cilën lufton kur dy budallenj të fuqishëm kanë vendosur të hedhin një bombë.
Lufta e vërtetë është ajo që bën në përpëlitjen mes dashurisë dhe urrejtjes së paurdhëruar, veçanërisht kur kthehesh. Ti Xho, kthehesh me mendje dhe zemër të dërrmuar nga një plagë shumë e rëndë, por të tjerët e injorojnë sepse në dukje ti je si më parë. Lëri në këtë iluzion. Mos u trego se ke ndryshuar, mos e trego luftën që të bëri të ndryshosh. Bota ku jeton, nuk di ku t’i çojë heronjtë dhe martirët.
Ata ecin kundër rregullave, ata turbullojnë ndërgjegjen e njerëzve të thjeshtë, ata janë të çmendur në një botë të mençurish. Duhet të heshtësh ose të gënjesh nëse nuk do t’i frikësosh. Dhe mbaje mend se këto fjalë i shkroi me keqardhje, me dashuri, i vetmi burrë me të cilin mund të mos heshtje dhe të gënjeje: Billi”.
Përktheu: Beti Njuma
——————————-
Lexo edhe:
Oriana Fallaci: Të dua tani e do të të dua përgjithmonë
ORIANA FALLACI: KUSH E DON JETËN NUK ARRIN KURRË ME U NËNSHTRU
ObserverKult
