Nga Orhan Pamuk
Paskësh qenë çasti më i lumtur i jetës sime dhe unë nuk e kuptova. A thua gjërat do të merrnin tjetër rrjedhë nëse do ta pikasja dhe do ta mbroja këtë lumturi?
Patjetër, nëse do ta kuptoja se ky ishte pikërisht çasti më i lumtur i jetës sime, nuk do të lejoja të më shkiste kurrsesi nga duart.
Ndoshta ky çast i artë dhe i mrekullueshëm, që ma kishte mbështjellë çdo pjesë të trupit me paqëti të thellë, zgjati vetëm disa sekonda, por lumturia që përjetova m’u duk sikur u shtri në orë e vite të tëra.
Ditën e hënë, me 26 maj të vitit 1975, aty rreth orës tre pa një çerek, për një çast m’u duk sikur bota u çlirua e gjitha nga ligjet e kohës dhe të rendesës, njëlloj siç ndodh njeriut kur çlirohet nga ndienja e mëkatit, krimit, dënimit dhe pendëses.
I dhurova një të puthur mbi supin e ngrohtë dhe ende të djersirë nga akti dashuror, e mbështolla nga pas me ngadalë, penetrova brenda saj dhe kafshova lehtazi në veshin e majtë.
Vathi i varur në atë vesh u duk sikur qëndroi një copëz herë i nderë në ajër, pastaj ra papritur. Ndiheshim aq të lumtur, sa bëmë sikur nuk e vumë re vathin, formës së të cilit nuk i dhashë shumë rëndësi. Vazhduam të putheshim.
Jashtë shquhej qielli i qashtër dhe i dlirë i ditëve pranverore në Stamboll. Ndonëse të nxehtit kishte bërë të djersinin banorët e Stambollit, ende të mpirë nga stina e dimrit, brenda ndërtesave, shitoreve nën pemët e blirit e të gështenjave, ishe ende fresk.
E ndienim se të njëjtën freski çlironte edhe ndjenjësja erëmyk mbi të cilën po bënim dashuri si dy fëmijë të lumtur, duke harruar gjithçka përreth.
Era pranverore përzier me aromën e blirit dhe të detit, që frynte nga dritarja e hapur e ballkonit, ngriti peshë perdet prej tyli, që rënduan mbi supet tanë dhe bënë të na drithëroheshin trupat e lakuriqtë.
Nga shtrati ku po qëndronim të shtrirë në dhomën, në pjesën e pasme të apartamentit, në katin e dytë, dëgjuam sharjet dhe zënkat e fëmijëve që në atë të nxehtë maji po luanin futboll plot zell.
U kujtuam që ne po bënim pikë për pikë të gjitha ato veprime të pacipa, që ata po ia numëronin njëri-tjetrit në zemërim e sipër. Vështrimet tona u kryqëzuan për një çast dhe të dy vumë buzën në gaz.
Gjithsesi, lumturia jonë ishte aq e madhe dhe e thellë, sa e harruam menjeherë vathin dhe shakanë që na ofroi jeta nga kopshti i pasëm i godinës.
Kur u takuam sërish të nesërmen, Fysuni më tresoi se kishte humbur njërin prej vathëve. Në të vërtetë, pas largimit të saj, midis dis çarçafëve të kaltër sytë më kishin zënë një vath me shkronjën e parë të emrit të Fysunit.
Në vend që të ngrija e ta vija dikur mënjanë, një shtysë e çuditshme më kishte detyruar ta fusja në xhepin e xhaketës, që të mos e humbisja.
– E kam këtu shpirt, – i thashë.
Futa dorën e djathtë në xhepin e xhaketës së varur në shpinoren e karriges.
– Aaa, nuk qenka, – thashë pastaj.
Një çast m’u duk sikur kjo ishte shenjë e ndonjë fatkeqësie apo mbrapshtie, por të nxehtit e mëngjesit më kujtoi se atë ditë kisha veshur një xhaketë tjetër.
– Paska mbetur në xhepin e xhaketës tjetër.
– Të lutem ma sill nesër, mos harro, – tha Fysuni me sytë të zmadhuar tej mase.
– Ato vathë kanë shumë rëndësi për mua.
– Në rregull.
Fysuniu ishte një kushërirë e largët tetëmbëdhjetëvjeçarë, për praninë e së cilës nuk qeshë kujtuar pothuajse asnjëherë më parë gjer në takimin tonë një muaj të shkuar.
*Fragment nga romani “Muzeu i pafajësisë“
Përktheu: Drita Çetaku-Turdiu
ObserverKult
—————
Lexo edhe:
