Nga Angela Anagnost-Repke
Kur isha në klasë të pestë, mora pjesë në garat për “spelling bee” dhe për të folurit publik – të dyja këto u mbajtën para të gjithë shkollës. Trupi im i vogël humbej në mes të podiumit. Publiku i madh nuk më frikësonte. Nuk kisha tremë.
Unë nuk fitova vendin e parë në asnjë konkurs. Por mbaj mend vetëbesimin që ndjeva para të gjithë atyre njerëzve. Në moshën 11 vjeç, vetëbesimi im u forcua.
Në klasën e gjashtë, unë shkëlqeva në dramë. Më ftuan të isha në një aktivitet lokal që promovonte artet në shkollë. Unë isha plot vetëbesim. Zëri im jehonte korridoret e shkollës së mesme. Mësuesit nuk e pëlqyen atë.
I dëgjova të gjitha. “Angela, duhet të jesh e qetë”. “Ule zërin!” dhe më keq, “Ndalo së foluri”.
Diçka tjetër filloi të ndodhte gjithashtu. Ijet e mia u zgjeruan dhe kodrat e vogla u shfaqën në gjoksin tim pak më parë se te shoqet e mia të klasës. Unë nuk qëndroja më drejtë. U qetësova ashtu si m’u pat thënë të bëj.
Ne xhiruam një reklamë në fund të vitit shkollor. U deshën shumë përsëritje shkak të belbëzimeve të mia dhe pasigurisë që më ishte shfaqur.
Mësuesi im i dramës u mërzit. Në vend të inkurajimit, dëgjova, “Nëna jote do të jetë këtu së shpejti, duhet ta bësh më këtë punë. Hajde”.
Nga atëherë e tutje, unë mbeta llafazane në mjediset sociale, por akademikisht, u shtanga. Nuk doja që mendimet e mia të dëgjoheshin – sepse të rriturit nuk donin t’i dëgjonin. Dhe kurrë nuk kam marrë një orë tjetër të dramës.
Sot, në moshën 36 vjeç, dhe duke kryer bachelorin e dytë, zëri im ende dridhet kur duhet të jap një fjalim.
Por tani unë kam një vajzë, dhe ajo është vetëm tre vjeç, por ajo është e fuqishme. Dhe nuk do ta lejoj askënd të zbehë dritën e saj.
Edhe nëse ajo është pak e zëshme në korridore, unë do t’ia kujtoj gjithmonë, “Zëri yt është i rëndësishëm”. Unë gjithmonë do ta inkurajoj atë që të lerë dritën e saj të shkëlqejë.
Këtë javë të kaluar, vajza ime dhe unë u ulëm e po ndiqnim ndeshjen e futbollit të vëllait të saj. Epo, unë u ula – ajo vazhdimisht kërcente përreth. Ajo mahniti të gjithë. Një baba ishte ulur pas nesh dhe vajza ime vazhdonte ta hidhte topin e futbollit – dhe një lojë spontane e kapjes pasoi.
Bishtalecat e saj kërcenin saherë ajo vraponte. Nuk e ndalova.
Ajo ka një zjarr brenda saj, dhe unë kurrë nuk dua ta shuaj. Asnjëherë nuk dua që ajo të ndjehet sikur duhet të jetë e nënshtruar.
Ajo nuk ka pse të buzëqeshë nëse nuk dëshiron. Mund të jetë e zëshme. Po ashtu ajo mund të marrë hapësirë. Duhet të ndjehet e fuqizuar.
Mbaj mend, sikur të ishte dje, mësuesit që qëlluan me turpin e tyre gjallërinë time – derisa u zvogëlua vetëm në një shkëndijë, sot ndihem e mashtruar nga ata mësues.
Ata më bënë të ndihesha e papërshtatshme si një grua e re në zhvillim. Dhe tani, si nënë, pyes veten — çfarë mund të isha bërë?
Por nuk do ta lë vajzën time të pyes veten të njëjtën gjë. Sot, nëse jemi në dhomën e pritjes së një mjeku, restoranti ose ngjarje sportive, ajo bisedon me të gjithë. Jeta gufon prej saj.
Entuziazmi rrezaton nga trupi i saj. Dhe ndonjëherë, unë mund të them — njerëzit tërhiqen. Sytë rrokullisen. Kokat kthehen.
Nuk më intereson. Unë nuk do ta ndaloj atë. Për sa kohë që ajo nuk është e vrazhdë apo mosrespektuese, ajo është e padëmshme. Është fëmijë. Ajo po shijon jetën e saj. Ajo po zbulon se kush është.
Unë dua që ajo të ndiejë gjithnjë vetëbesimin që ka sot. Nuk do ta hesht. Nuk do ta lejoj të ndjehet e mashtruar.
Dhe kur të rritet, unë dua që ajo të flasë me siguri në një diskutim në klasë, të tregojë pa frikë një shaka në një festë, të flasë pa përsosur një fjalim para një turme.
Të ketë kurajo kur duhet të flasë për një padrejtësi dhe të ketë hidhërim kur duhet të artikulojë ndjenjat e saj.
Po ashtu të ndihet rehat duke përdorur fjalët e saj, siç i kujtoj tani – dhe për pjesën tjetër të jetës së saj./supergrate.net
ObserverKult
Lexo edhe:
TI NUK DUHET TË HEQËSH DORË, BIJA IME! BESO NË VETE! ÇDO DITË!
-Mami, mund të më ndihmosh të lidh këpucët, të lutem?
-Mund ta bësh vetë bija ime.
-Po psee? Nënat e tjera ua lidhin fëmijëve këpucët.
Nga Sabrina Ferri
-Unë ta kam treguar se si lidhen, tani do të ta tregoj dhe një herë të fundit, por pastaj duhet ta bësh vetë… Shiko me kujdes, ja kështu lidhen.
-Por ti më lidhe vetëm një këpucë! Po tjetrën?
-Ti më kërkove ndihmë dhe unë ta dhashë. Mund ta lidhësh vete tjetrën.
-Nuk e bëj dot, nuk jam e zonja.
-Je e sigurt?
-Po
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
