Du’ me shkrue fjalë tjera për ty,
veç për ty me shpikë nji gjuhë tjetër
në përputhje me masën e trupit tand
e të dashtunisë t’eme.
Due me i ikë fjalorëve të gjuhës,
e buzët me i lan’ mbrapa.
M’asht mërzitë goja eme,
tash dua nji gojë tjetër,
që herë bahet
pemë qershije, e herë kuti shkrepsash.
Nji gojë nga e cila fjalët vijnë
si nymfat prej detit,
a si zoçkat e bardha të pulës
nga kapela e magjistarit.
Në shqip: Xhabir Tabaku
ObserverKult
LEXO EDHE:
NIZAR QABBANI: MË DUAJ, ZONJA IME!
“MË DUAJ, ZONJA IME”, Poezi nga Nizar Qabbani
Më duaj pa shqetësime
dhe humb vijave të dorës sime.
Më duaj për një javë, për disa ditë
ose vetëm disa orë…
se çaj kokën për amëshimin.
Unë jam si tetori…
muaj i erës, shiut, të ftohtit.
Jam tetor…kështu që,
godit si rrufe mbi trupin tim.
Më duaj me gjithë
ashpërsinë e tartarëve,
me nxehtësinë përvëluese
të xhunglës, egërsinë e shiut.
Mos ler asgjë,
pluhuros gjithçka,
kurrë mos u zbut!
Të gjitha ligjet e njerëzimit
kanë rënë mbi buzët e tua…
Më duaj si një tërmet,
si një vdekje e beftë,
dhe ler që gjinjtë e tu
mbarsur me zjarr dhe vetëtima
të më sulmojnë
si ujk i egërsuar nga uria,
leri të më kafshojnë, godasin,
siç shiu godet bregun e ishullit.
Jam një burrë pa fat,
bëhu ti, atëherë, fati im
dhe mbamë në gjirin tënd
si prerjen mbi gur.
Më duaj,
dhe mos më pyet si…
Mos belbëzo nga droja
dhe mos ki frikë.
Kur dashuria na godet
nuk ka as “si”, as “pse”.
Më duaj pa ankime,
a proteston milli
kur hyn në të shpata?
Bëhu dashuria ime,
limani im,
migrimi im,
bëhu thatësira dhe përmbytja,
ëmbëlsia ime
dhe ashpërsia.
POEZINË E PLOTË TË NIZAR QABBANI E GJENI KËTU
